روح یک پروانه

درباره ی مردی خواهید خواند که سمبل مبارزه،کوشش و امیدی چند صدساله است.مردی که دنیا را مسخ مشت زنی خودش کرد و دنیا به احترام او ایستاد.هرچند،بزرگترین دستاوردهای او،یعنی ((عشق،مهربانی و سخاوت))خارج از رینگ به دست آمد.

اسطوره ها راجع به خدایان اند،افسانه ها راجع به قهرمانان و قصه های پریان راوی سرزمین های جادو و دریا.این کتاب نه افسانه و نه قصه پریان،بلکه قصه افسانه ای است با اراده تزلزل ناپذیر.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

در 1996 من شعله ی افتتاحیه المپیک آتلانتا را روشن کردم.احساس غرور می کردم که آخرین نفری هستم که شعله ای را که تمام آمریکا پیموده بود حمل می کردم.خاطرات بسیاری از دوران بوکس خود به یاد دارم اما این یکی از به یاد ماندنی ترین خاطرات زندگی من است.

خیلی وقت بود صدای فریاد جمعیت را در استادیوم نشنیده بودم،در بعدازظهر افتتاحیه،پشت صحنه منتظر آغاز مراسم بودیم.اواندر هولی فیلد مشعل المپیک را به داخل استادیوم آورد و آن را به شناگر بزرگ جنت اوانز داد.کل ماجرا فقط چند دقیقه طول کشید اما حس می کردم تا ابد ادامه خواهد داشت.یک هفته پیش به صورت مخفیانه به آتلانتا آمده بودم و تمرینات دویدن و غیره را انجام داده بودم اما همچنان اضطراب داشتم.کی مضطرب نمی شد؟

سه میلیارد نفر در تمام دنیا نظاره گر بودند،سه میلیارد نفر!

وقتی جنت مشعل را تا شیب داخل استادیوم حمل کرد همه دنیا خیال می کردند اوست که شعله افتتاحیه را روشن خواهد کرد.فقط چند نفری می دانستند روشن کننده مشعل من هستم.تمام هیجان به سوپرایز کردن دنیا بود.وقتی روی سکو از سایه قدم به نور گذاشتم،جمعیت دیوانه شد و مانند موجی خروشان شروع به تشویق کردند،فریاد می زدند و جیغ می کشیدند و لز خوشحالی داد می کشیدند علی!علی

(کتاب روح یک پروانه/صفحه 168)