اطلاعات بیشتر
«چگونه از دل حسین کندی؟» حکایتی از روایت مظلومیت و اقتدار بانویی است که اگر چه قرن ها است پیکر آسمانی اش زیر خاک مدفون است؛ اما هم چنان خورشید عالم افروزی است که به راه بندگی می تابد تا کسی در سیاه بازار پر از حیله این دنیا راه را گم نکند.
او یک زن است اما مردان عالم در برابر عزت او احساس ذلت می کنند و اقتدارش رابطه ی میان مظلومیت و اقتدار را که فرسنگ ها از هم فاصله گرفته بودند، در کنار هم نشاندو حجت خدا شد بر همه ی عالم تا کسی مظلوم شدن را دلیلی بر ظلم پذیری نداند.
قهرمان کربلا زیبایی مصیبت و بلا را چنان به تصویر کشید که دیگر کسی بهانه ای برای شکوه از بلا نداشته باشد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
دنیا اگر کربلا نداشت، معنایی نداشت.
کربلا هم اگر زینب نداشت، بقایی نداشت
و چه زیبا خدا معناداری عالم را
بسته به میدان داری یک زن کرده است؛ اما کدامین زن؟
شیرزنی که رزمیدن، او را نفسی از عفت ورزیدن غافل نکرده.
او یک زن است؛ اما مردان عالم در برابر عزت او احساس ذلت می کنند
و اقتدارش رابطۀ میان مظلومیت و خواری را قطع نمود.
او مظلومیت و اقتدار را که فرسنگ ها از هم فاصله گرفته بودند،
در کنار هم نشاند
و حجت خدا شد بر همۀ عالم
تا کسی مظلوم شدن را دلیلی بر ظلم پذیری نداند.
قهرمان کربلا، زیبایی مصیبت و بلا را چنان به تصویر کشید
که دیگر کسی بهانه ای برای شکوه از بلا نداشته باشد.
وای بر ما که در ذهن خویش تصویر زن ضعیفی از او ساخته ایم
که نالیدن کار اصلی او است
و ساعت ها در کنار این تصویر به گریه نشسته ایم.
چنین نقشی چه نسبتی با واقعیت بانوی مظلوم مقتدر کربلا، زینب دارد؟
باید برای زینب کربلا خون گریه کرد،
باید فریاد کشید و ضجه زد؛
اما قطره های اشک مان اگر آینۀ زیبایی حماسۀ این بانو نباشد،
باید از اشک جاهلانه مان استغفار کنیم.