اطلاعات بیشتر
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
انسان از بسیاری چیز ها می ترسد،ولی شایسته است انسان از این بترسد که نقصی به ایمانش وارد بیاید.ترس از دیگران و ترس از امور دنیوی،ترس از اینکه فقیر یا مریض شوم یا اینکه دشمن بر ضد من کاری کند،اینها ترس هایی است که مذموم است.انسان،جز خدا نباید از چیز دیگری بترسد.هم که اینجا می گوییم،مقصود آن مواردی است که انسان بترسد ایمانش از دست برود،بترسد که در معصیت واقع شود یا بترسد که عاقبت به خیر نشود.چنین خوف هایی مطلوب است.با این همه می فرماید((خدایا!از هرچیزی که از آن میترسم مرا ایمن بدار و اطمینان خاطر به من عطا کن.))در آخرین بند این دعا،به وصف عصمت و نگاهداری خدا چنگ می زند و می گوید؛خدایا،به حق این نگاهداری که تو بر خود فرض کرده ای که بندگانت را نگاه بداری،پس آنهایی را که از تو می ترسند،تو آنها را نگاهداری کن.در اینجا به برگردان کوتاهی از دعای روز دوازدهم می پردازیم.
((خدایا!مرا به زیور ستر و زیور عفاف آرایش بده و بپوشان بر من،لباس قناعت و لباس کفاف را.و بر آن بدار مرا که به عدل و انصاف رفتار کنم و ایمن ساز مرا از هر چیزی که می ترسم.به حق آن نگاهداری تو،که نگاهداری می کنی بندگانت را.ای کسی که عصمت بخش به خائفان هستی و کسانی را که از تو می ترسند و خوف دارند،تو آنها را نگاه می داری و به آنان امان می دهی.))
قدرت منع و بازداشتن نفس از گناه،بزرگترین نعمتهاست که خداوند به انسانها ارزانی داشته است،چرا که عصمت و حفظ خواسته های نفس،موجب پیشگیری از لغزشها شده و در نتیجه عصمت مانع انجام معصیت می شود.
