اطلاعات بیشتر
فکر می کنم که دچار حالتی شبیه « دوست داشتن» شده باشم! نمی توانم اسمش را بگذارم عشق. برای اینکه به قول همیشه تو، عشق ساده نیست.
ولی دوست داشتن چرا!
کافیست که تو دختری را تصادفا در یک مهمانی ببینی
- مهمانی که ایرانی ها به مناسبت چهارشنبه سوری برگزار کرده اند _ و قیافه اش به دلت بنشیند . و بخصوص چاله ای که موقع خندیدن ، روی گونه اش می افتد توجهت را جلب کند.
با کمی پررویی جلو بروی و با قدری پررویی بیشتر ، سر صحبت را باز کنی و در همان چند دقیقه اول، متوجه شوی که او هم تصادفا از تو خوشش آمده و از دیدنت خوش وقت شده و تو هم از خوشحالی بخندی و همزمان با دست به دنبال چاله ای بر روی صورتت بگردی تا علت علاقه و جلب توجه او را هم به خودت پیدا کنی . و البته مهم نیست اگر پیدا نکنی! مهم این است که به گفتگو ادامه دهی و آخر شب، او را تا منزلش - یعنی بیرون منزلش - همراهی کنی
در بخشی از متن این کتاب میخوانیم:
من همان دوران عرق خوری هم معمولا حد و اندازه نگه می داشتم و انقد نمی خوردم که عقلم را کاملا از دست بدهم و از حالت تعادل خارج شوم.
من شاید در طول دوره عرق خوری جمعا بیشتر از سه بار مست نکردم ، آنقدر که از خود بی خود شوم و روی پا بند نباشم.
و ماجرای آشنایی من با مش خجه مربوط می شود به یکی از آن سه بار ، به طور دقیق تر ، آخرین آن سه بار.
ساعت حدودا دوازده نیمه شب بود و من از یک محفل عرق خوری به ظاهر دوستانه ولی در واقع احمقانه برمی گشتم...
