ماجرای فکر آوینی

نویسنده در مقدمه ی کتاب درباب توضیح کتابش می نویسد:

«زمان»،«خودآگاهی تاریخی»و«وقت شناسی»امتیاز اهل حکمت و فضیلت از دیگرانی است که گرفتار عادات روزمزه شده اند.اهل حکمت و فضیلت،به«وقت» که همانا باطن زمان است،وقوف پیدا می کنند و مختصات تاریخی و تمدنی خود و ماهیت حقیقی رخداد های پیرامون خود را بهتر از هر کسی باز می شناسند؛آن گاه حکمت از زبان و قلم آن ها می تراود و «معلم»دیگران می شوند.

سید مرتض آوینی،حکیم هنرمندی بود که بی شک مقام او،مقام«معلم»است.معلم اندیشه ها و سلوک فکری و فرهنگی کسانی که در ساخت انقلاب اسلامی راه می پیمایند.

مخاطبان اصلی درس گفتارهای مندرج در این کتاب جوانانی هستند که در آغاز راه مطالعات فرهنگی و تمدنی هستند و غالبا دغدغه ی این را دارند که فهم و تحلیل رخداد ها و تحولات سیاسی،تاریخی و تمدنی را از چه نقطه ای باید آغاز کنند.منظومه ی فکر آوینی،چه در بعد تفکر انتقادی قدرتمندش و چه افق گشایی هوشمندانه اش از آینده همیشه یکی از بهترین پیشنهاد ها برای پویندگان این راه است.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

تمدن،مونتاژ کردنی نیست.تمدن را فرهیختگان نمی سازند.البته موثرترین آدم های قوم در حرکت به سمت تمدن سازی،فرهیختگان آن قومند.در اندیشه اسلامی،فرهیختگان اهل فکر و اهل ذکرند.منظور از اهل فکر و اهل ذکر در تمدن اسلامی،استادان دانشگاه نیست.فکر و ذکر را در گفتمان اسلامی و دینی،«حکمت» می گویند و حکمت را ممکن است آدم بی سواد هم داشته باشد؛مثلا پدر شهید یا مادرشهیدی که خوب تشخیص داده اسست چرا و چگونه باید عمل کند؛یعنی درکی دارد که مطابق توصیف قرآن از انسان متعادل و هدایت شده است.اگر مردم ایران به طور متوسط،این درک را از تمدن اسلامی داشته باشند،بنیادش نهاده می شود.قدم نخست،آگاهی و حکمت است؛برون شدن از ظلمت زدگی غرببی است.

برگرفته از صفحه 160 و 161 کتاب