سی و هفت سال

حاج احمد متوسلیان چه شهید باشدچه زنده، در قلب مسلمانان و انقلابیون و آزادگان جاودانه است. همچون مولایش حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام. مگر با شهادت حسین علیه السلام و یارانش در عاشورای حدود 1400 سال پیش، نام و یاد او از خاطره ها رفت؟!
اگر حسین و حسینیان با مرگ و شهادت فراموش شدند، حاج احمد و همت و باکری و همدانی و دستواره و زین الدین و... فراموش خواهند شد. اتفاقاً بزرگترین سر شهادت، این است که شخص جاودانه تر می شود. چند سال پیش که خدمت مقام معظم رهبری بودیم، ایشان خطاب به آقای "علی مطهری" که در جمع بود، سخنانی به این مضمون فرمودند:
_ما در طی این سال‌ها، علامه و آیت الله زیاد داشته‌ایم، ولی چرا مطهری انقدر نمود پیدا کرد؟ چون شهید شد! با شهادت بود که مطهری از همه هم کیشان خود در جذب تر و بالاتر شد. این قدرت شهادت است که انسان را بالاتر می‌برد. و شهادت، چه در روز 13 تیر 1361 در بیروت، چه در دفاع از حریم اهل بیت علیهم السلام در سوریه و عراق، و چه در سالهای بعد در تهران و لو بستر برای احمد متوسلیان جایگاه و مقامی در نظر دارد که قطعاً جاودانه اش خواهد ساخت که امیدی از این بالاتر که احمد هر جا که باشد و هر احوالی داشته باش باشد سرباز امام خویش و پیرو به پیامبر خود است خواه زنده باشد و خواه نه و این ماییم که در هر حال و زمان و مکان باید حسرت شهادت را بخوریم و برخود نهی بزنیم که در این 36 سال گذشته نه برای احمد که اصلاً نیازی به ما نداشت که برای عاقبت خویش چه اندیشیده و چه کرده ایم احمد جان چه بر سر سفره اهل بیت علیهم السلام و چه در زندان دشمن خبیث صهیونیستی خداوند پشت و پناهت باشد که خوش وظیفه خویش را ادا کردیم دست ما واماندگان جا مانده را هم بگیر.

برگرفته از صفحه 34 و 35 کتاب