اطلاعات بیشتر
انسان هایی که خدا برایشان مطرح نیست، هر روز با نوعی با نفس خود مشکل دارند. انسان در سن جوانی، دچار مشکل شهوت است. اندکی بعد مسئله مال اندوزی و پس از آن حب ریاست و مقام مطرح است. نفس، دست بردار نیست و هر روز به گونه ای ظهور و بروز دارد تا جان انسان را بگیرد.
عبادت به معنای نوعی ارتباط خاصی بین عبد و معبود است که در قالبهای خاصی انجام می شود. این قالب و شکل را شرع مقدس خود بیان کرده است. آنچه به جز قالب و شکل عبادت بسیار مهم است، روح عبادت است، و از همه مهم تر موضوع حضور قلب در عبادات است که بیشتر مردم هم در پی آنند که بدانند حضور قلب در عبادات، به ویژه نماز چگونه حاصل می شود؟ آیا ائمه معصومین علیهم السلام آن را بیان کرده اند؟
نوشتار حاضر تلاشی است در راستای بیان مساله پر اقبال حضور قلب در عبادت؛ و همتی است در مسیر تبیین روشهای تقویت حضور روحانی انسان در پیشگاه حضرت حق در اثنای عبادات به ویژه نماز، که برگرفته از سخنرانیهای حاج آقای تهرانی می باشد
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
فراغت وقت
حضرت امام درباره ی فراغت قلب در نماز و عبادت فرموده است: انسان باید به خداوند دل بدهد و این امر به سهولت امکان ندارد. این حالت را خود دریافته ایم که هنگام نماز همه جا هستیم به جز نماز.
خاطرات و افکار مختلف در نماز برای انسان پیش می اید. بسیاری از پرسش ها در زمینه است که در حال عبادت چگونه خواطر ذهنی خود را کنترل کنیم. برای فراغت قلب در نماز مقدمه ای نیاز است. حضرت امام می فرماید مقدمه فراغت قلب، فزاغت وقت است یعنی باید فرصتی را به طور اختصاصی برای خدا در نظر گرفت و نماز که خود زمان خاصی دارد باید در اول وقت خوانده شود.
