اطلاعات بیشتر
زندگی اش را که نگاه می کنی،می بینی از اولش که راه افتاده،به هرکس رسیده،کف دستش چیزی گذاشته،نگاه که می کنی می بینی یک مسیر بلند است که تقریبا از پای تیر چراغ برق سر پولک شروع می شود و تا دانشگاه و بعد تا آمریکا و بعد مصر و لبنان و کردستان و جنوب ایران می آید.در این مسیر بلند مصطفی چمران زندگی اش را تکه تکه می کند و هر تکه را کف دست کسی می گذار گاه حتی کسی را پیدا نمی کند،تکه ای را می کند و کف دست کاغذ می گذارد.انگار زندگی وزنه های مکرری است که او باید از خودش باز کند.گاه وزنه ای را به من می دهد گاه به تو،تا آنقدر سبک شود که تواند تا بی نهایت دنبال مرگ بدود؛مرگی که به قول خودش از من فرار می کند.
حالا این تکه های سنگین سربی را کنار هم می گذاریم تا زندگی او را از نو بسازیم.اما مگر این تکه های سنگین می توانند حکایت زندگی او را بگویند؟زندگی ای که آن قدر سبک شد که بتواند مصطفی را پرواز دهد.
