پس از چهل سال

تردیدی نیست که پذیرش صلح از سوی حضرت امام حسن علیه السلام اقدامی هوشمندانه و برخاسته از خردسیاسی آن ولی الله بوده است.اما سخن اینجا است که چه اتفاقی افتاد حجت خدا علیه السلام که وظیفه دارد جامعه را از ولایت طاغوت دور سازد،با طغیان گری چون معاویه از در صلح درآمده و حکومت را به او واگذار می نماید!

آن حضرت بارها و بارها به اطرافیان خود فرمودند که دلیل پذیرش صلح از ناحیه ایشان بود که جان شیعیان و یاران راستین خویش را حفظ نمایند:«و ما اردت فیما فعلت الا حقن الدماء»؛«در این اقدام،هدفی جز جلوگیری از ریخته شدن خون ها نداشتم»؛«فصالحت بقیا علی شیعتنا خاصة من القتل»؛«من جهت حفظ شیعیانمان از قتل،صلح کردم».

تردیدی در اهمیت و شکوه این«نرمش قهرمانه تاریخ»نیست؛اما سوال اینجاست که چه عواملی دست به دست هم دارد تا ولی جامعه اسلامی مجبور شد چنین نرمش قهرمانانه ای را رقم زند؟ مگر نه آن است، آنگاه که امام حسن مجتبی علیه السلام معاویه را به تبعیت و اطاعت از خویش یعنی خلیفه مسلمین فرا خواند و آن طغیان گر خبیث از پذیرش خلافت ایشان سرباز زده و به تجهیز سپاه شام پرداخت، آن حضرت علیه السلام نیز با عزمی جدی یارانش را برای جهاد با معاویه آماده ساخت و لشکری 12 هزار نفری را پیشاپیش به سوی مرزهای شام فرستاد و خود با تلاش بسیار به آماده سازی سایر مردم در کوفه و مدائن مشغول شد؟ اگر ایشان عزمی جدی در مقابله نظامی با طاغوت داشتند، پس چه شد که در نهایت از این رویارویی مسلحانه صرف نظر کرده و با پذیرش صلح، از حکومتی که تنها او شایسته آن بود، کناره گیری نمود؟
تصور کنید، جمعی از بزرگان شیعه که سابقه انقلابی گری و چندین سال جهاد در رکاب امیرالمومنین علیه السلام را داشتند و تنها به این می اندیشیدند که در رکاب امام مجتبی علیه السلام، با استمرار حکومت عادلانه علوی علیه السلام به محو کامل سلطنت طاغیانه اموی دست زنند، اکنون باید با پذیرش صلح، از آرمان بلند خویش دست برداشته و بی آن که خونی بریزد، از صحنه سیاسی خارج شده و از این پس شاهد حکمرانی طاغوت بر سرتاسر عالم اسلام گردند. این ابهام چنان شکننده و جانکاه بود که چنانچه خواهد آمد، حتی پس از گذشت چند سال از وقوع صلح نیز همچنان به قوت خودش باقی بوده و عده‌ای از یاران انقلابی امام علیه السلام همچنان به چشم تردید به آن و به اقدام ایشان علیه السلام در پذیرش صلح می نگریستند.

کتاب حاضر از پنج فصل شکل شده است، فصل هایی با عناوین: چهل سالگی حکومت اسلامی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، جهاد با جبهه شیطان، آزمون مردم در فتنه صلح، حاکمیت شیطان بزرگ، آزمونی برای یاران انقلابی

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

معاویه نه درد دی نداشت و نه دغدغه دنیای مردم. به خلع سلاح کوفیان و بر اندازی حکومت امام علی علیه السلام و استقرار پادشاهی خود بر همه سرزمین‌ها می‌اندیشید، و برایش اهمیتی نداشت که در راه رسیدن به خواسته‌اش عهد و پیمان و امضای خود را هم زیر پا گذارد. جامعه عربی که به پیمان نامه ها و تعهدات خود اهمیت بسیاری می داد، آن روز شاهد حاکمی بود که حتی به مهر و امضای خود در زیر صلح نامه هم اهمیتی نداد و تمام ضوابط و قواعد اسلامی و عربی را زیر پا گذاشت. امام حسن علیه السلام مجبور شده بود که دست از جنگ با چنین شیطان بزرگ ای کشیده و به صلح با او تن دهد، در حالی که خود می دانست که معاویه هیچ تعهدی به صلح و پیمان خویش ندارد. پس باید گفت ای کاش مردم، فریب نیرنگ های معاویه و وعده های پوشالی او را نمی خوردند تا امام خویش را مجبور نسازند با شخص بدعهدی چون معاویه صلح نماید.
برگرفته از صفحه 90 کتاب