اطلاعات بیشتر
شخصیت محوری این داستان یک جوان ایرانی است که ماجرای غدیر را از زبان حذیفه - فرماندار مدائن و از یاران حضرت امیر علیه السلام - می شنود. با به خلافت رسیدن حضرت امیر علیه السلام دو نامه به حذیفه می رسد که یکی از آنها را باید در مسجد برای مردم بخواند. در جریان قرائت نامه حذیفه امام علی علیه السلام را «امیرالمومنین حقیقی» خطاب می کند و همین تعبیر آتشی می شود بر خرمن تصورات پیشین مسلم تا بخواهد بداند و به جمع شیعیان بپیوندد و به سوی سرنوشت عاشقان امیرالمومنین قدم بردارد.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
هرسه سکوت کرده بودند،مسلم با اندوه به حذیفه نگاه می کرد.اشک گونه های حذیفه را خیس کرده بود.عبدالله بن سلمه با دستمالی سفید قطرات عرق و اشک را از صورت حذیفه پاکرد.حذیفه نفس بلندی کشید و گفت:" برادر ایرانیم،ای مسلم،مطالب عبرت آموزی برایت گفتم تا بیاندیشی و حق و باطل را بشناسی.خدا هر کس را بخواهد به راه راست هدایت می کند." مسلم سرش را پایین انداخت و گفت:"به خدا قسم کینه شان را به دل گرفتم و از آنها بیزارم.تا پایان عمرم دوستدار امیرالمومنین خواهم بود،دوستانش را دوست خواهم داشت و دشمنانش را دشمن.می خواهم به دیدار ایشان بروم و در خدمتش باشم و آرزو دارم در رکابش شهید شوم."
حذیفه نگاهی تحسین آمیز به صورت مسلم انداخت و در همین حال قطره اشکی از گوشه چشمش سرازیر شد.مسلم خم شد و دست راست حذیفه را گرفت تا ببوسد.حذیفه خواست دستش را از دستان مسلم بیرون بیاورد،اما توان این کار را نداشت.با صدایی ضعیف گفت:پسرم!امیدوارم به آرزویت برسی.
برگرفته از صفحه 73 کتاب
