اطلاعات بیشتر
کتاب حاضر شرح و بسط دو حکمت از حکمت های حکیمانه ی امیرالمومنین علی علیه السلام است که مشتمل بر لباب معرفت است.حکمت نخست،در باب بیان سخن های آن امام همام با جناب کمیل بن زیاد نخعی است. و حکمت ثانی، در باب بیان علل و رازهای در خصوص پاره ای از احکام خداوند است.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
اگر انسان مؤمن با خداوند ارتباط داشته باشد، این ارتباط موجب می شود در صورتی که مؤمن مرتکب عملی شود که نزد خداوند مکروه است، عذاب وجدان بگیرد و احساس ناراحتی کند. این زنده بودن دل و مربوط بودن قلب و ایمان به خداست که حالات شخص را همیشه چنان تنظیم می کند که با خدا باشد و از دست نرود وقتی فرد بعد از ارتکاب گناهی ناراحت شود، همین ناراحتی نوعی «تدارک» است تا به طور خودکار، رابطه ای که در نتیجه معصیت آسیب دیده است از طریق ناراحتی و ندامت، تعمیر و مرمت شود.
پس محبت مادر به فرزند، یک واحد اندازه گیری ایمان است. سایر محبت ها را با این اندازه گیری می کنند. مادر وقتی علت محبت های خود را توضیح می دهد، آرزوهای بعدی و زحمات قبلی خود را بیان می کند. به همین علت است که بر فرزند است در صورت مرگ پدر، بر حفظ عزت مادر تلاش کند. این مسئله ساده ای نیست خداوند می فرماید: اما يَبْلُغَنَّ عِندَك الكبر ....!
خداوند به فرزند توصیه می کند که در برابر پدر و مادر، حتی خستگی و سیری و دل گیری نشان ندهد و به فرزندان توصیه می کند: مبادا پدر و مادر را از خود دور کنید. با رفتار بزرگوارانه با آنها صحبت کنید. خاضع و شکسته بال باشید. همه می دانیم زیر بال گرفتن «ترحم» است و روی بال گذاشتن، «احترام» را می رساند؛ لذا قرآن میگوید به پدر و مادر باید احترام کنید، نه ترحم؛ بلکه باید در قبال آنان خاضع و ذلیل باشید.
مادر که به خاطر زحمات و آرزوهای خود کودک را این گونه دوست دارد. حساب خدا و پیغمبر ﷺ چه می شود؟!
برگرفته از صفحه 56 صفحه
