فقه عفاف جنسی فقه فردی

فقه عفاف جنسی، بخشی از علم فقه است که به بررسی احکام شرعی رفتارهای جنسی می پردازد.مباحث عفاف جنسی با توجه به حجم بالای آیات و روایات مربوط به این موضوع از یک سو و کثرت مسائل مورد ابتلا در این زمینه از سوی دیگر،ظرفیت وسیعی برای تبدیل شدن به یک باب مستقل فقهی را داشته اند.اهتمامی از سوی فقهای بزرگوار در جهت مستقل کردن این مباحث صورت نگرفته است.تالیف این اثر گامی در جهت تحقق این امر بوده است.مباحث در دو محور سامان یافته اند: فقه فردی که به بررسی وظایف افراد می پردازدو این کتاب متکفل آن است و فقه اجتماعی که به بررسی مسئولیت های اجتماعی و نهادی اختصاص دارد و در کتاب «فقه عفاف جنسی؛ فقه اجتماعی» بررسی خواهد شد.

در بخشی از متن کتاب می خوانیم:

موی سر
حرمت نگاه مرد به موی زن نامحرم ،گذشته از ادله عام، به ویژه قاعده ملازمه وجوب پوشش و حرمت نگاه که در محور قبل به آنها اشاره شد، مستندات حدیثی متعددی دارد که یکی از آنها صحیحه بزنطی از امام رضا علیه السلام است که در صفحات قبل مطرح شد و بر طبق آن، نگاه مرد به موی زن نامحرم به جز در مورد قواعد زنان سالخورده حرام شمرده شده است.
دلیل دیگر، روایت موثقه سکونی از امام جعفر صادق علیه السلام است که می فرماید: «لا بَأْسَ آن يَنْظُرَ إِلَى شَعْرِ أُمِّهِ أَوْ أُخْتِهِ أَوْ بِنْتِه». در این روایت، حضرت نگاه مـرد بـه مـوی مادر، خواهر و دخترش را جایز دانسته که مفهومش این است که به موی سایر زنان نمی توان نگاه کرد؛ والا اگر نگاه به موی همه زنان جایز بود، این جمله لغو و بیهوده می شد و نیازی به گفتن آن نبود.
همچنین می توان به این سخن امام جعفر صادق علیه السلام استناد کرد که فرمود: «لَا بَأْسَ بِالنَّظر إلى رُؤُوسِ أَهْلِ تِهَامَةَ وَ الْأَعْرَابِ وَ أَهْلِ السَّوَادِ وَ الْعُلُوحِ لِأَنَّهُمْ إِذَا نُهُوا لَا يَنْتَهُونَ». چنان که گذشت، این روایت، نگاه کردن به موی سر زنان بادیه نشین و زنان ساکن نخلستان ها و.... را تجویز کرده است. به این دلیل که آنان به نهی از منکر بی اعتنا هستند. صرف نظر از این نکته که فرض نهی از منکر، نشانه حرمت آشکار کردن موی سر بر زنان است مفهوم تعلیل آن است که زنانی که به نهی از منکر توجه می کنند و موی سر خود را می پوشانند نگاه کردن به موهایشان جایز نیست.
روایت دیگر در این زمینه، موثقه سکونی از امام جعفر صادق به نقل از رسول خدا صلی الله علیه و آله  است که می فرماید: «لَا حُرْمَةَ لِنِسَاءِ أَهْلِ الذَّمَّةِ أَنْ يُنْظَرَ إِلَى شُعُورِهِنَّ وَ أَيْدِيهن؛  زنان اهل ذمه به دلیل نپذیرفتن اسلام یا به دلیل رعایت نکردن حجاب، حرمتی که موجب شود نتوان به موها و دست های آنان نگاه کرد، ندارند. دلالت این روایت، مبتنی بر مفهوم لقب است که علمای اصول على القاعده آن را حجت نمیدانند؛ ولی این روایت از موارد حجیت مفهوم لقب به واسطة وجود قرینه است؛ زیرا از باب تناسب حکم و موضوع فهمیده می شود که ذمی بودن ،علت سلب حرمت است. در نتیجه زن مسلمان دارای حرمتی است که اقتضا می کند نگاه کردن به موی سر و دستهای او جایز نباشد.
 

برگرفته از صفحه 132 کتاب