آداب عشق ورزی

ما در تجربه های مشاوره ای خود به وضوح یافته ایم که بسیاری از مشکلات همسران ریشه در ناکامی های جنسی و عاطفی ایشان دارد و نیز بسیاری از توفیق هایشان ثمره کامیابی در این عرصه است. از این روست که آموزش مهارت های این رابطه را برای همسران به ویژه زوج های جوان ضرورتی حتمی می دانیم.

اگرچه مباحث درباره ی تعاملات جنسی در فرهنگ دینی و ایرانی همواره مورد توجه ما بوده است. اما در متون فارسی معاصر کمتر به ان پرداخته است.این کاستی می تواند دلیلی باشد برای کمبود دانش و مهارت ناکافی برخی از زوجین در مدیریت زندگی جنسی شان.

مغفول ماندن موضوعات جنسی در متون فارسی، نه تنها زوجین، بلکه متخصصان و کارشناسان حوزه ی جنسی را با کمبود منابع رو به رو می کند.

این کتاب؛آداب عشق ورزی؛ برای پرکردن بخشی از این شکاف علمی در بستر فرهنگ ایرانی-اسلامی تنظیم و تدوین شده است.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

از زبان مشاور

معجزه یا ثمره ی آموزش؟

آقای خویش‌خواه و همسرش، با این‌که هر دو تحصیل کرده و فرهنگ‌مند بودند، نزاع سنگینی داشتند و کارشان به دادگاه کشیده و خانم‏ درخواست طلاق کرده بود. خانواده‌هاشان نگرانشان بودند و جدایی‏ ایشان را نمی‌خواستند. با پیشنهاد و اصرار خانواده‏‌ها حاضر به مشاوره شدند. البته امیدی به بهبودی زندگی‏شان نداشتند و به‏ جدایی می‏‌اندیشیدند؛ به خصوص خانم. هر دو از این زندگی آشوب‏ زده، کلافه شده بودند؛ اما بستگانشان انها را تشویق می‌‏کردند که پیش از طلاق، مشاوره را تجربه کنند تا تلاش خود را برای ساماندهی زندگی کرده باشند که مبادا پس از جدایی، دچار پشیمانی شوند.

در مشاوره، پرسش‏‌ها و پاسخ‏‌ها، گفت و شنودها و علّت‌یابی‏‌ها انجام گرفت. هیچ کدامشان‏ دلیل قانع کننده‌‏ای برای جدایی نداشتند. آقا کم‌تر سخن می‏‌گفت؛ امّا خانم بهانه‏‌هایی می‏‌آورد که همگی بی ‏‌ریشه بودند. معلوم بود که این‌ها علّت تصمیم به طلاق نیستند. دانستم که باید علّت دیگری در کار باشد و خانم از چیز دیگری‏ رنج می‏‌برد که نمی‏‌تواند بر زبان آورد و آن را پنهان می‏‌کند. از آقا خواستم خانم را تنها بگذارد. آقا که بیرون رفت، به خانم گفتم: خودتان می‏‌دانید که این بهانه‏‌هایی که می‏‌آورید، هیچ کدام علّت اصلی‏ نزاع و درخواست طلاق نیست. علّت اصلی را بگویید. آیا از چیزی رنج‏ می‏‌برید که نمی‏‌توانید بیانش کنید؟ نگران نباشید. اگر مطلب پنهانی‏ هست، آن را به من بگویید؛ مانند یک بیماری خاص که بیمار آن را به پزشک امین می‏‌گوید.

مقاومت خانم، کم و کم‌تر شد تا آن‌که آرام آرام ریشه ی مشکل، آشکار شد. او گفت: «وقت آمیزش، شوهرم فقط به فکر خویش‏ است و توجهی به نیاز من ندارد. کارش که تمام شد، مرا رها می‏‌کند و می‏‌خوابد. در این حال از همسرم بدم می‏‌آید. او را خودخواه می‏‌دانم؛ زیرا هدفش ارضای خویش‏ است و من را به حساب نمی‏‌آورد یا من را وسیله ی ارضای خواهش‏‌های‏ خودش می‏‌داند. آن وقت است که احساس حقارت می‏‌کنم و از زندگی‏ با او دلسرد می‏‌شوم. این دلسردی‏‌ام به همه ی مسائل زندگی‏مان سرایت‏ می‏‌کند و همین می‏‌شود که حالا شده… .»

به خانم گفتم: چرا موضوع را با همسرتان مطرح نمی‏‌کنید؟ گفت: «هم خجالت می‏‌کشم، هم نمی‏‌خواهم غرورم را بشکنم و به او التماس کنم.»

آن‌گاه خانم را به اتاق انتظار هدایت کردم و آقا را به درون دعوت‏ نمودم و با بیان مقدّمه‏‌ها و توضیح‏‌هایی مسأله ی اصلی را برایش بیان‏ کردم. تعجّب کرد و تأسّف خورد. کمی هم خجالت کشید. سپس اعتراف‏ کرد که متوجّه این موضوع نبوده و اصلاً نمی‏‌دانسته که در آمیزش‏ جنسی باید هر دو به انزال و اشباع و ارگاسم برسند. ناراحت شد که‏ چرا این مسئله را نمی‏‌دانسته و باعث شده که زندگی‏شان چنین آسیب‏ ببیند.

او را دلداری دادم و گفتم اگر آموزش ببیند و مهارت‌‏های این کار را کسب کند، می‏‌شود گذشته را جبران کرد و لطمه‏‌های پیشین را التیام بخشید. آن‏‌گاه آموزش‌‏هایی به او داده شد. این آموزش‌‏ها چند جلسه ادامه یافت تا آن‌که وی مهارت‏‌های ضروری را آموخت و مسئله حل شد و طلاق منتفی گشت و زندگی‏شان سامان گرفت.

خویشان آنها که در جریان نزاع‏‌هایشان بودند و تصمیم به‏ طلاق‏شان را می‏‌دانستند، با تعجب می‏‌پرسیدند: «چه شد؟ معجزه‏ شد؟!» ما به آنان جواب‏‌های سربسته می‏‌دادیم. با آقا و خانم نیز قرار گذاشته بودیم که مسئله ی اصلی به هیچ کس گفته نشود؛ زیرا این گونه‏ مسائل نباید بی‏‌پروا بیان شود. حریم خلوتِ‏ همسران باید حفظ شود.