چگونه فرزندان ما با حجاب می شوند

فهمیدیم که مجموعه بایدها و نبایدهای دینی براساس «بینش الهی- انسانی » است، بینشی که انسان را اَفرید ه ای شروع دار امَا بی پایان می داند که برای کامجویی و لذت یابی آفریده نشده است، هر چند لذت می برد و در مسیر صحیح زندگی بیشترین سرور و شادمانی را قسمت خود میکنند، امّا تعالی و پیشرفت مقصد والای اوست.
در این نگر ش انسان را «حیوان ناطق » نمی یابیم بلکه «موجودی متأله » یعنی مخلوقی دارای آغاز و انجام مشخص و شفاف همراه با مسئولیت تام و تمام نسبت به الله می بینیم. کسی که باید بهداشت روحی و اَرامش روانی داشته باشد تا با هدایت انرژی های نهفته درونی، در مسیری سالم و انسانی حرکت کند، به کمال شخصیتی دست یابد. از ناهنجاری های فکری و رفتاری مصو ن ماند تا به سعادت و سربلندی ابدی دست یابد زیرا ما از اوییم و به سوی او باز می گردیم و می تو انیم جاو دانه در آسو دگی و اَرامش بسر بریم. «پوشش »، فراتر از آیین و ملّت به «فطرت » و بیرون از «جنسیت » به «انسانیت » انسان بر میگر دد، شأنی از شؤن انسان دانسته شده که عمری به قدمت خود انسان دارد و پاسخگو ی سه نیاز متفاوت ا فرا د ست:
1. نیاز طبیعی (حفا ظت در مقابل گرما و سرما و عوامل طبیعی دیگر)
2. نیاز اجتماعی (مراقبت از عفت و پاکدامی)
3. نیاز روانی (مواظبت از اَراستگی و زیبایی)
علاوه بر این، نوع پوشش هر جامعه ای افزون بر خصوصیات جغرافیایی و طبیعی، موقعیّت سنّی و شغلی و یا علت های اقتصادی و اجتماعی، تابعی از فرهنگ و جهان بینی حاکم بر اَن جامعه است که فراتر از سلیقه ورزیها و تنوع طلبی ها، ارزش های موجود در خانواده را مشخص می سازد.
دریک نگاه دقیق و عمیق:
حجاب یک فریضه عبادی- اجتماعی و فراتر از آن حماسی- سیاسی است، مثل نمازنیست که در روز چند نوبت اقامه شود و تمام گردد یا مانند روزه که در سال یک ماه واجب گردد و یا مانند خمس که چون تسویه شود دیگر وظیفه ای به بار نیاورد، حجاب یک فریضه منشورگونه با ابعاد و اضلاع متفاوت و متنوعی است که آثار فقهی و اخلاقی عرفانی و ا لهی دنبا ل دارد.
از یک سو حالت عرفانی برای بانوی باحجاب دارد زیرا با عشق در آمیخته و همین امر، سختی های ظاهری را سهل و آسان می کند، از سوی دیگر جلوه حماسی دارد و چونان بیرق برافراشته حق سالاری و عدالت خواهی، پاکی و پاکدامنی است که همیشه همراه و درسال اهتزاز است.
حجاب «حق زنان » و «حق مردان» است، زنان، با حجاب به حق خود که شخصیت متعالی است می رسند و مردان حد خود راکه عبور نکردن از مرز خویش است می یابند، این بینش که هم جهت با فطرت پاک هر انسانی است بیان کننده این حقیقت رحمانی است که اعضای زن امانتی است که ازسوی خداوند به اوواگذارشده است و اوباید بنا به دستور خالق خود از اَن بهره برداری کند و در همین راستا پس از ازدواج تنها در اختیار شوهر قر ار دهد.