اطلاعات بیشتر
تردیدی نیست که ریشه ی تمام گرفتاری های بشر،گناهان اوست.گناه حتی طبیعت و زندگی حیوانات را به خطر می افکند،زیرا وقتی در اثر نافرمانی خداوند عذابی نازل شود،تر و خشک،خوب و بد،انطان و حیوان و تمام طبیعت را خواهد گرفت.خداوند در قرآن می فرماید:
«ظَهَرَالفَسادُفی البرِّو البَحرٍ بِما کَسَبَت ایدِی الناسِ لِیُذِیقَهُم بعضَ الذی عَمِلوالعلَّهُم یرجِعون»
فساد و تباهی در خشکی و دریا،به خاطر کارهایی که مردم انجام داده اند آشکار شده است،خداوند می خواهد(با این نوع غذاب ها)نتیجه ی بعضی از اعمالشان را به آنها بچشاند،شاید(به سوی حق)بازگردند.
گناه باعث می شود،خداوند درهای خیر و برکت خود را بر روی انسان ها ببندد و همین مسأله کافی است که حیات طبیعت و انسان به خطر افتد.
امام صادق علیه السلام در ذیل این آیه می فرمایند:زندگی حیوانات دریایی به باران وابسته است و هرگاه باران نبارد،فساد و نابودی در خشکی و دریا آشکار می شود و این رویداد زمانی می افتد که گناه و معصیت زیاد گردد.نکته ی دومی که در آیه حائز اهمیت است،این که عذاب خشک سالی و سایر عذاب ها،جزای برخی از گناهان،آن هم به شکل جزئی است.اما عذاب واقعی گناهان،پس از این دنیا و در عالم آخرت خواهد بود.
خداوندا!از تو طلب بخشش دارم برای هر گناهی که از مردمان پنهان بود،ولی از تو پنهان نبود،و من از تو گذشت خواستم و تو نیز گذشت کردی،ولی دوباره به آن گناه برگشتم و تو بر من پوشاندی،پس بر محمد و اهل بیت پاکش درود فرست و آن گناهان را بر من بیامرز،ای بهترین آمرزندگان.
