بررسی تقابل شیطان با نماز

وقتی باغبان از درخت بی ثمرش خسته شده باشد،دو راه دارد:برود سراغ برگ ها،شاخه ها،ساقه و تنه،یکی پس از دیگری همه را از بین ببرد.راه دیگر اینکه از همان ابتدا ریشه اش را در آورد تا خیالش راحت شود.از بین بردن تسبیح هم دو راه دارد،یکی پس از دیگری دانه ها را شکستن و راه آسان تر نخ را پاره کردن؛نخ که پاره شود دیگر خبری از تسبیح نیست که نیست.شیطان هم برای اینکه تسبیح دینمان را از دستمان در بیاورد،دو راه دارد:از بین بردن دانه دانه ی دانه ها و راه دوم پاره کردن نخ تسبیح.البته تجربه ابلیس بیش از این است که خودش را معطل دانه های تسبیح دین ما کند؛یک راست می رود سراغ نخ تسبیح،و آن چیزی نیست جز نماز؛نماز است که اگر از ما گرفته شود،دانه دانه خوبی های دیگر هم از وجود ما پر می کشند.

به بیان دیگر شیطان از همان ابتدا به دنبال این است که ریشه نهال دینمان را رز خاک ایمان بیرون بکشد؛,به فکر این است که همان ابتدا تیر خلاص را بزند و تبدیلمان کند به مرده ای متحرک و عمودی؛به فکر این است که تمام خوبی هایمان را یک باره به تاراج ببرد؛به فکر این است که شیره ی ایمان را از جانمان بمکد.مثال و انسان،مثال کسی است که اناری را سوراخ می کند،آبش را می مکد و بعد برای گم کردن رد خود،انار را باد می کند تا به شکل اولش در آید.شیطان به خوبی می داند که اگر نماز را از انسان بگیرد،ریشه اش را از خاک درآورده،شیره جانش را مکیده یا به تعبیر دیگر نخ تسبیح را پاره کرده است.

شیطان در مبارزه با فرزندان آدم علیه السلام به دنبال ضربه فنی کردن آنان است؛برای اینکه با همان حرکت اول بتواند حریف را از میدان به در کند،می رود سراغ نقطه های حساس.سعی می کند مثل همین جنگ های امروزی تأسیسات زیر بنایی را نابود کند.تمام تلاشش را می کند تا ستون ساختمان دین انسان را ویران کند؛که اگر موفق شود به مقصود نهایی خود رسیده است.از طرفی به خوبی می داندکه ستون ساختمان دین،نماز است؛برای همین یک راست می رود سراغ نماز...

انسان هم اگر بخواهد در این مبارزه شیطان را نا امید کند باید بیشترین تلاشش،برای حفظ این سنگر باشد؛باید نقشه عای شیطان را بداند و برای هر «تک»او،«پاتکی» آماده داشته باشد.

در این نوشتار در پی آنیم که دشمنی های شیطان را با نماز،به تصویر بکشیم و در عرصه راه کارهای مقابله با این دشمن قسم خورده را نشان دهیم.

در بخشی از این اثر می موانیم:

قرآن خودش یک پارچه نور است؛جلوی پایت را روشن می کند،تاریکی که از بین برود دیگر راه را گم نمی کنی،زمین نمی خوری؛از کجا می گویم قرآن نور است؟از همان جا که فرستنده اش»نور آسمان و زمین است«،از آن جا که رسول خدا سلام الله علیه سفارش کردند که:

کسی که نورش بیشتر است امام جماعت شود،بعد فرمود نور همان قرآن است.امام در میان همین کوه های نور برخی نورانی تر هستند؛برخی قدرتشان در دفع دشمن بیشتر است.رسول نور و مهربانی فرمودند:

«هر چیز قله ای دارد و قله ی قرآن سوره بقره است،آیه ای در آن است که سید آیات قرآن است،این آیه در هر خانه ای که شیطان در آن باشد خوانده شود،شیطان از آن خارج خواهد شد و آن آیه،آیه الکرسی است.»

کتاب بررسی تقابل شیطان با نماز/صفحه 129