نماز و زندگی

دین و آدمی همزاد یکدیگر هستند. درست از همان روزی که پای آدم علیه السلام به کره خاکی رسید خداوند برنامه زندگی اش را در قالب دین به او آموزش داد. زندگی آدمی با دین چنان در هم تنیده اند که هیچ کسی در هیچ گوشه زمین نتوانسته است بدون یاری دین ،زندگی سالمی را برای خود دست و پا کند. از میان رفتارهای دینی نماز بیشترین اثر گذاری را در زندگی آدمیان دارد. دنیا، برزخ و آخرت انسان به گمان برخی دنیا و آخرت دو خط موازی هستند و هیچگاه به هم نمیرسند. از نگاه  اینان دنیا و آخرت را نمی‌شود با هم داشت و ناگزیر باید دور یکی را خط کشید. این گروه سجاده نماز را جاده خوبی برای رسیدن به آخرت می‌دانند؛ اما اهل بیت علیهم السلام در مشکلات دنیوی هم آدرس نماز را به پیروان خویش می‌دانند: در منزلت محلی برای نماز قرار ده؛ هرگاه از چیزی ترسیدی دو لباس از خشن ترین لباس هایت را بپوش و با آن نماز بخوان. سپس بر دو زانویت بنشین و به درگاه خداوند بنان و از او طلب بهشت کن و از شر آنچه می ترسی به او پناه ببر.

به گمان برخی تاثیرهای نماز پس از مرگ شروع می‌شود. این عده دست نماز را از اصلاح دنیای انسان کوتاه می‌دانند در حالی که نماز قبل از قیامت دنیای شخص را سامان می دهد. اهل بیت علیهم السلام برای اصلاح دنیا و آخرت شیعیان می کوشیدند تار و پود زندگی آنان را به نماز گره بزنند. توصیه به نماز در مناسبت‌های گوناگون، حادثه های طبیعی، ازدواج حاجت خواستن، استخاره و نشان از گستره اثربخشی آن دارد. در این کتاب درنگی کوتاه بر آثار نماز خواهیم داشت و پس از بیان برکات آن در سه بخش آثار دنیوی، برزخی و اخروی بخش چهارم را به پیامدهای ترک و سبک شمردن نماز اختصاص می‌دهیم.

دربخشی از متن این کتاب می خوانیم:

محبت دنیا زمینه‌ای مناسب برای روییدن و بالیدن نهال غفلت است. از همان ابتدا نمی‌گذارد انسان گرفتار محبت دنیا شود. دعا های وضو با یادآوری مراحل قیامت همچون سیاه شدن برخی صورت ها تقسیم نامه های اعمال و عبور از صراط همراه شده است، پس از وضوح نشستن سر سجاده نماز باعث میشود نماز گزار کوچک و بازیچه بودن دنیا را باور کند. بنابراین زمین‌گیر دنیا و زمین نمی‌شود. به فرمایش امام رضا علیه السلام نماز های پنجگانه برنامه‌ای برای غفلت زدایی است. خداوند دوست داشت تا مردم هر کاری را با اطاعت و عبادت او شروع کنند، برای همین دستور داد تا قبل از پرداختن به دنیا ایشان نماز صبح بخوانند، هنگام ظهر که آغاز استراحت شان بود فرمان داد نماز ظهر را به جا آورند، استراحتش آن که تمام شد و خواستند به سراغ مرحله دیگری از تلاش برای روزی بروند امر فرمود که نمازعصربه گذارند کارشان چه پایان یافت و ساعت استراحت شان رسید نماز مغرب را برایشان قرار داد، ابتدای وقت خواب هم خداوند دوست داشت با عبادت و اطاعت او باشد بنابراین نماز عشا را بر آنان واجب کرد. اگر مردم در این پنج وقت نماز به جای آورند، خدا را فراموش نمی کنند دچار غفلت نمی شوند و دل های شان سنگ نمی گردد.

برگرفته از صفحه 68 و 69 کتاب