اطلاعات بیشتر
«تا پایان دبستان نمازش را مرتب می خواند؛ ولی...»؛« پیش از این که پایش به متوسطه اول برسد یک پایش در خانه بود و پای دیگرش در مسجد؛ اما حالا...»؛« قبلاً با یک بار یادآوری نمازش را می خواند، ولی حالا تا ده بار نگویم بلند نمی شود»؛« تا می‌گویم نماز بخوان،با ده‌ها چرا به من حمله می کند: چرا باید نماز بخوانم؟ چرا زندگی بی نماز ها بهتر و شیرین‌تر است؟ چرا دعاهایمان قبول نمیشود؟ و...». اینها گوشه‌ای از گلایه‌های پدران و مادرانی است که بدون فراگیری مهارت های لازم اقدام به دعوت به نماز کرده‌اند.
در این کتاب با هدف آموزش مهارت های لازم برای چاره سازی این مشکلات و دعوت فرزندان به نماز، پس از ارائه 12 مهارت عمومی دعوت کودکان و نوجوانان به نماز ،مهارت های ویژه دعوت به نماز در سه دوره کودکی اول، کودکی دوم و نوجوانی بیان شده است.
در بخشی از متن این کتاب می‌خوانیم:
کودکان در شش هفت سال دوم زندگی، به ویژه اوایل آن عاطفی عمیق و کم گستره دارند. در این دوران کودک با افراد محدودی هم چون پدر ،مادر ،معلم ،خاله، عمه و چند دوست پیوند عاطفی برقرار می کند. محدود بودن رابطه های عاطفی، به معنای کم بودن اثر گذاران بر کودک و عمیق بودن رابطه ها،اشاره به شدت اثرگذاری است. کودک «در درجه اول سه کس را عمیقاً دوست میدارد: پدر، مادر و معلمش را، و ارتباط عاطفی او با سایرین هیچگاه به اندازه این سه کس نیست.»
کودک نه مانند دوره قبل نماز را از سر تقلید می خواند و نه شبیه نوجوان جویای استدلال و برهان است .در این دوره کودک بیشتر از علاقه هایش پیروی می‌کند. و به احتمال زیاد کودک هفت هشت ساله دلیل خاصی بر چرایی نماز ندارد و با پرسش از چرایی نماز خواهد گفت:« به نماز علاقه دارم »و یا «چون پدر و مادرم گفته اند» باید از این میدان بی‌رقیب نهایت بهره را برد،وگرنه در نوجوانی دایره دوستان فرزند بسیار گسترده می‌شود و به شدت اثر پذیری اش از والدین کاهش می‌یابد
برگرفته از صفحه 142 و 143 کتاب
مشخصات
