تربیت

کودک در ابتدای افرینش هنوز شکل نگرفته و برای هر یک از سعادت و شقاوت آمادگی دارد؛ می تواند یک انسان کامل گرددو یا به صورت یک انسان پست و فرومایه در اید. سعادت و شقاوت آینده ی هر فردی، به کیفیت پرورش او بستگی دارد و این کار بزرگ برعهده ی پدر و مادر نهاده شده است. اصولا پدر ی و مادری به همین معناست. 

پدر و مادر انسان ساز و کمال افرینن. بزرگترین خدمتی که پدر و مادر می توانند در حق ف رزندشان انجام دهند، این است که او را فردی خوش اخلاق، مهربان، انسان دوست، خیرخواه، آزادمنش، شجاع، عدالت خواه، دانا،درست کار، باشرافت، و... پرورش دهند.

بهترین زمان برای تربیت، دوران کودکی است، زیرا او هنوز شکل نگرفته و برای هرگونه تربیتی آمادگی دارد. مسئولیت این امر حساس و مهم در مرتبه اول بر عهده ی پدران و مادران نهاده شده است، اما به دلیل این که تربیت کار سهل و ساده ای نیست بلکه فن بسیار ظریف و حساسی است اما به دلیل این که کار تربیت کار سهل و اسانی نیست بلکه فن بسیار ظریف و حساسی است که کاردانی، اطلاعات کافی، تجربه، بردباری، و قاطعیت لازم را دار، متاسفانه اکثر پدران و مادران به این فن اشنا نیستندو از این رو بیشتر کودکان با برنامه ی حساب شده و صحیح پرورش نمی یابندو خود به خود به صورت خودرو بزرگ می شوند.

مسئله تربیت در کشورهای به اصطلاح پیشرفته شرق و غرب اهمیت به سزایی داردو اما در کشور ما تا این زمان چندان توجه حیاتی به ان نشده استو تعداد کمی متخصص و کتاب داریم که به قدر کافی نیست. البته بسیاری از کتاب های خارجی به زبان فارسی ترجمه شده و در اختیار همگان می باشدکه بیش تر انان شرقی و غربی بوده و دو عیب بزرگ دارند:

اول انکه انان به انسان فقط از دیدگاه جسمانی و زندگی دنیوی می نگرند و از سعادت و شقاوت نفسانی و زندگی اخروی غفلت یا اعراض کرده اند.

هدف غرب از تربیت چیزی جز ان نیست که نیروی جسمانی و قوای حیوانی و اعصاب و مغز کودک را سالم پرورش دهند تا وقتی بزرگ شد بتواند به راحتی زندگی کندو از تمتعات مادی و لذایذ حیوانی برخوردار گردد....