اطلاعات بیشتر
زبان آذربایجانی،زبان بخش اعظمی از شمال غرب ایران استانهای آذربایجان شرقی،آذربایجان غربی،اردبیل،زنجان و حتی بخشهای قابل توجهی از مناطق مرکزی ایران از جمله تهران،کرج،قزوین،همدان،استان مرکزی،گیلان و خراسان است.این زبان در خارج از ایران زبان رسمی جمهوری آذربایجان و مناطق گسترده ای از گرجستان،داغستان،ازبکستان،قزاقستان و اکراین است.ترکی آذربایجانی یکی از شاخه های ترکی جنوبی است که می توان آن را در گروه غز و غزسلجوق نیز قرار داد.این زبان از زیر شاخه های زبان اوغوز که زبان ساکنان آسیای مرکزی بودند محسوب می شود.زبان آذربایجانی در جمهوری آذربایجانی تا سال1929 با الفبای عربی،از 1929 تا 1939 به بعد با الفبای لاتین و از 1939با الفبای روسی و خط کریل نوشتع می شد.در سال 1929 با تصویب پارلمان آذربایجان الفبای لاتین مجددا الفبای رسمی زبان آذربایجانی شد.این زبان با زبان ترکی استانبولی و ترکی ترکمنی، ازبک،نوگای،کومیک و گاگوز مشترکات زیادی دارد.لهجه های زیادی در زبان های آذربایجانی است که از جمله آن ها به موارد ذیل اشاره می شود:
_لهجع باکو،شماخی،لنکران و مغان که در نواحی شرقی استفاده می شود.
_لهجه ی قزاق،گنجه،قره باغ و آیروم که در نواحی غربی به کار می رود.
_لهجه ی تبریز(آذربایجان ایران)،نخجوان و اردوباد که در نواحی جنوبی کاربرد دارد.
