اطلاعات بیشتر
امروزه پیشرفت دانش زبان‌شناسی و همچنین نو اندیشی دینی مسائل جدیدی در حوزه معرفت دینی ایجاد کرده است. در میان مباحث چندی که در حوزه زبان و زبان‌شناسی دینی در خور توجه می باشد، می توان کشف زبان قرآن کریم را یکی از مهم‌ترین مبانی فهم قرآن کریم معرفی نمود. این مسأله در گذشته نیز مطرح بوده است اما امروزه با جوانب و زوایای جدیدی و به صورت آشکارا تره و شفاف تر از قبل چهره خویش را نمایان آن ساخته است. موضوع مهم و کلیدی در این مبحث آن است که خداوند در قرآن کریم با چه زبانی با مردم سخن گفته است و شیوه انتقال معنا چگونه بوده است؟
دربخشی از متن این کتاب می خوانیم:
فهم صحیح قرآن منوط به این است که انسان هنگام مواجهه با قرآن کریم در کمال خضوع و خشوع همانند شاگردی متواضع در برابر کلام نورانی وحی زانو زده و از آن بهره مند گردد. اگر کسی با اصول از پیش ساخته به محضر قرآن کریم برود، و بخواهد قرآن کریم را بر اصول موضوعه رشته علمی خود تطبیق دهد و آن اصول را بر قرآن کریم تحمیل کند چیزی از آیات نمی‌فهمد بلکه که آیات را در غیر این معنای اصلی خود به کار می‌برد.
از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است: «القرآن ما به الله». این روایت، قرآن کریم را به «مادبه الله» تعبیر می‌کند. اگر قرآن کریم سفره خالی بود، هرکسی می توانست غذای خود را بیاورد و در این سفره تناول کند، ولی اگر قرآن کریم، غذای آماده است، نباید افکار و برداشت های علمی و یا بافته های خود را به همراه بیاورد و به اسم قرآن کریم استفاده کند؛ لذا انسان بایستی باذهنی مجرد از هرگونه اصول پیش ساخته، خود را با کلام الهی منطبق و از آن بهره برداری کند. علامه طباطبایی از این شرط با عبارت «ماذا یقول القرآن» یاد می کند. وی ضمن نقد روش های مختلف تفسیری از آنها به عنوان تطبیق یاد کرده و تاکید می کند انسان در هنگام مواجهه با قرآن و فهم و برداشت معانی از آن بایستی معلومات و نظریه های علمی خود را فراموش کرده؛ زیرا زبان قرآن کریم، زبان واقعیت است و باید بدون تکیه به هیچ نظریه علمی به سراغ آن رفت و از آن بهره مند گردید.
برگرفته از صفحه 108 کتاب
