مثبت کرونا

کتاب حاضر،روایت لحظاتی از حضور نگارنده در بیمارستان و دوشادوش کادر قهرمان درمان است و با توجه به ارتباط با نسل جوان و باز تعریف امروزیبلند انسانی و اسلامی در جهت گفتمان سازی،در قالب داستان و با درون مایه ی شبه طنز روایت شده و حدودا به 28 موضوع اصلی و فرعی به صورت غیر مستقیم پرداخته شده است.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

جلسات توسل و دعا و مداحی که با صدای آرام در بخش ها اجرا می شد طرفداران خودش را داشت. بقیه هم که معلوم بود خیلی شاید اهل این چیزها نباشند بی احترامی نمی‌کردند و گوش می‌دادند. چون هم کوتاه بود و هم متنوع اجرا می‌شد و به هیچ وجه کسی به صحرای کربلا و گودی قتلگاه نمی زد. تا اینکه یکی از رفقا تصمیم گرفت درباره زندگی و امیدواری و اینکه شفا دست خداست و این‌ها حرف بزند. اتفاقاً بچه فاضل و مودبی بود. معلوم بود که بحثش الکی نیست و قرار نیست فقط زمان بگیرد و وقت تلف کند. مقدمه و موخره خوبی ارائه داد. یکی از جاهای قشنگی بحثش که یادم نمی‌رود این بود: «بزرگترین نعمتی که از بس در اون نعمت غریقیم ازش غافلیم و هنوز هیچ کشوری نتوانسته برای این نعمت قیمت و مالیات مشخص کنه، نعمت هواست. هوا آلوده اش هم خیلی ارزش داره و بالاخره باعث میشه ما زنده بمونیم و اگه یه دقیقه هوا به ما نرسه، کار تمومه و باید اشهدمون بخونن. ارزش هوارو فرد اعدامی میدونه که بند انداختن دور گردنش و صندلی زیر پاش رو کشیدن و داره بال بال میزنه. ارزش هوا را کسی میدونه که داره توی استخر خفه میشه و دست و پا میزنه و دوستاش فکر می‌کنند داره مسخره بازی در میاره. ارزش هوا را مریضی میدونه که روی تخت خوابیده و به‌خاطر رساندن همین هوا به دهان و دماغش باید کلی پرونده تشکیل بده و پول و بیمه و این چیزا پرداخت کنه تا بزارن اکسیژن و نفسی که لازم داره بهش برسه و تموم نکنه. اگه چند روز آب نخوریم نمی میریم اگه حتی یه هفته هم غذانخوریم نمی میریم. خونه و ماشین و شغل و زیبایی و دوست و همسر و بچه و... هم نداشته باشیم بالاخره هلاک نمیشیم و می تونیم یه جوری زندگی کنیم اما هوا اکسیژن نفس کشیدن هیچ جایگزینی نداره.

برگرفته از صفحه 47 و 48 کتاب