بر تبعید

تبعید آخرین راه حل رژیم برای مهار فعالیت های آقا خامنه ای بود. شش بار دستگیری و زندان و بازجویی و شکنجه، نه تنها از فعالیت های سید علی آقا نکاسته بود، که از او، مبارزی تمام عیار ساخته بود؛ مبارزی که شدیدترین ضربه ها را به رژیم ستم می‌زد، اما رژیم نمی فهمید از کجا و از جانب چه کسی ضربه ها را خورده. وقتی سید علی آقا برای بار هفتم دستگیر شد، رژیم طاغوت، به جای زندان، او را با تبعید مجازات کرد. تبعید به کجا؟ به جایی که این روحانی مبارز و انقلابی، مبارزه یادش برود و سودای انقلاب اثرش بیفتد! جایی که آفتابش سوزان ترین آفتاب کشور باشد و اصلاً گرما  اجازه ندهد او فعالیتی داشته باشد؛ جایی که کسی روحانی تبعیدی را تحویل نگیرد :تبعید به ایرانشهر.
مجازات تبعید، به همت و صبر فرصتی شد برای رساندن صدای انقلاب و شنیدن صدای مردم دردمند. صد البته اگر ساواک تبعات این تبعید برای رژیم را می‌دانست، آزادی و فعالیت سید علی آقا را در مشهد به این مجازات ترجیح می‌داد.
برگرفته از متن کتاب

 

شهر کوچک ایرانشهر در سال 1356مهمانی داشت تبعیدی , مهمانی که به اختیار راهی آن دیار نشده بود, اما با شوق و شکر پا در آن گذاشت و هرچه گذشت , بر شکرش افزوده شد و دلبستگی اش به یاران ایرانشهری فزونی یافت. صهبا توفیق داشت در آستانه چهلمین سالگردای تبعید ظالمانه ,اما مبارک برای ایران و ایرانشهر تا حد توان آن روزهای سرنوشت ساز را در کتابی ثبت کند. آنچه در متن کتاب آمده, همه از ایرانشهر سال های 56 و 57 است, و حیف بود از بلوچستان و ایرانشهر جمهوری اسلامی سخنی نگوییم. عملکرد و رفتار حضرت آیت الله خامنه ای با انواع و اقسام مردم در دوره تبعیدشان ـ که ان شاء الله ـ در این کتاب با آن آشنا خواهیم شد نه تنها برای مردم و ارتباطشان الگو و روش شد, بلکه برای مدیران و مسئولان خرد و کلان این منطقه نیز, الگویی ساخت الگویی که عمل به آن , برایشان بهترین نتایج را به بار آورده و نادیده گرفتنش, آنان و منطقه را متضرر کرده.

اصلی ترین بخش کتاب متن مصاحبه ای است که حضرت آیت الله خامنه ای در آن به شکل مفصل و با جزئیات , دوران تبعید خودشان به شهرهای ایرانشهر و جیرفت را تعریف می کنند. جالب است که این مصاحبه که شامل بخش هایی از زندگینامه حضرت آقا می شود از ابتدا به زبان عربی بیان شده.که متن مصاحبه ترجمه شده است.

این کتاب در سه بخش تنظیم شده است

بخش اول یک مصاحبه

بخش دوم یک پائیز 1356 , دو زمستان 1356 , سه بهار 1357 , چهار تابستان 1357 , پنج پائیز 1357

بخش سوم ضمیمه یک پی نوشت ضمیمه دو اسناد ضمیمه سه تصاویر

 در بخشی از این کتاب می خوانیم:

زدند شیشه در خانه را شکستند. به سمت در رفتم و آن را باز کردم, شش نفر هجوم آوردند و با قساوت و خشونت شروع کردند به کتک زدن من, بین درخانه و اندرونی. در این زمان مصطفی بیدار شد, آن زمان دوازده سالش بود. از پشت شیشه, وحشت زده, کتک خوردن پدرش را می دید و ضجه می زد. آنها بی رحمانه با دو دست و دو پا, من را می زدند و از عمد با نوک کفش به ساق پایم می کوبیدند. بعد دست هایم را با دست بند بستند و دستور دادند که برای وارد شدن به خانه, جلو بیفتم. به آنها گفتم : این مروت نیست که خانواده ام من را دست بسته ببینند.دست بند را باز کنید.

بازکردند. داخل خانه شدم و دیدم همسرم بهت زده است و چهار پسرش بین خواب و بیداری, دور و برش هستند; کوچک ترینشان میثم دو ماهه بود. به آنها گفتم : نترسید, مهمانند! آدم های ساواک خانه را گشتند حتی آشپزخانه و دستشویی را! همسرم دست به کار فوق العاده ای زد. به اتاق من رفت, همان اتقی که در آن از مهمان ها استقبال می کردم. آنجا دو در داشت: یکی به کتابخانه ام باز می شد, و یک در دیگر به اندرونی خانه. او آنچه از مدارک سری در انجا بود, جمع کرد.

بدون اینکه چشم هایم را ببندند, من را داخل ماشین نشاندند. یکی از آنها داشت پشت بی سیم می گفت: عقاب...عقاب...عقاب! گرفتیمش... گرفتیمش! من را به مرکز ساواک در مشهد بردند و وارد زیرزمین کردند.

( کتاب بر تبعید / صفحه 29 و 30 )