اطلاعات بیشتر
43 سال از انقلاب اسلامی گذشت. مطابق آمار، 80 درصد جمعیت کشور بعد از انقلاب متولد شدند. یعنی حدود 50 میلیون نفر از جمعیت 80 میلیونی ایران دوران رژیم پهلوی را ندیدند و هیچ تجربه فردی از آن دوران ندارند. اگر جمعیت زیر 10 سال در بهمن 1357 را هم به این آمار اضافه کنیم، شمار افرادی که تجربه یا خاطرات دقیقی از وضعیت آن دوران را ندارند، بسیار زیادتر می شود. از این رو، طبیعی است که بعد از چهار دهه از انقلاب سال 1357 سوال شود که چرا انقلاب شد؟ نسل بعد از انقلاب به رغم همه ی تحلیل های فنی و علمی که محققان داخلی و خارجی به چرایی انقلاب ارائه داده اند، در این حقیقت تردیدی ندارد که هیچ جامعه ای از فرط سرخوشی دست به انقلاب نمی زند. هر انقلابی در بستر شرایط نامطلوب زمانه ی خود بروز می کند. اگر شرایط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خوب و مناسب باشد، اعتراضات اجتماعی شکل نمی گیرد و اگر بروز کند نمی تواند فراگیر باشد و همه ی توده های مردم را علیه نظام بسیج نماید. اما این حقیقت تردید ناپذیر، اکنون به دلایل مختلفی با تردید آفرینی هایی رو به رو شده است.
گزارشی که در این کتابچه آمده است کوششی علمی است در منابع معتبر برای تحلیل این مسئله که اگر انقلاب نمی شد، آیا وضع کشور بهتر می شد؟
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
شاید خیلی از ملت‌های جهان شاهد تجربه استقلال خواهی و استقلال فروشی در تاریخ سرزمین های خود بوده‌اند. ملت ایران یکی از آنهاست. دوره پهلوی را باید یکی از مقاطع ای دانست که استقلال خواهی و استقلال فروشی همزمان وجود داشت. پهلوی ها در جبهه استقلال فروشی بودند و در برابر آنها، ملت آزاده ایران در جبهه استقلال خواهی قرار داشتند. روزی که انگلیسی ها رضاشاه را با تحقیر از ایران اخراج کردند، برای احیای سلطنت پسرش محمدرضا پهلوی شرط و شروط گذاشتند و او نیز با قبول همه آن شروط، قرارداد فروش استقلال را با آنها تمدید نمود. بر اساس این قرارداد نه شخص شاه استقلال و اراده ملی داشت و نه شخصیت های دربار و مراکز امنیتی، ارتش، مجلس و قوه قضاییه از خود استقلال داشتند. همین وضعیت در اقتصاد، سیاست خارجی و فرهنگ حاکم بود.
فقط اسمی از حاکمیت ملی بود و دیگر هیچ
برگرفته از صفحه 73 کتاب
