فطرت در قرآن

عناوین مهم این کتاب عبارتند از فطرت و نوع انسانی، چیستی فطرت،کمال مطلق جویی انسان، فطرت و اصول زندگی اجتماعی، فطرت و آیه ذر،فطرت و من انسان، فطرت و ضرورت نبوت، فطرت،گرایش به شر و مسئله اختیار، عشق واقعی، دلیل وجود معشوق اشاره کرد..

در بخشی از کتاب می خوانیم:

رابطه فطرت و اومانیسم

از همین جا یک ایراد ممکن است به ما متوجه شود و آن اینکه اگر کسی به فطرت و به انسان فطری قائل باشد، ناچار باید نظریه و فکر اومانیسم را قبول کند و بنا بگذارد بر اینکه آنچه در انسان فطری است انسانگرایی است. بنابراین، حرف سعدی درست است که می گوید: «بنی آدم اعضای یکدیگرند....» و دیگر برای ایجاد وحدت نیازی به مذهب نیست، در صورتی که پیامبر  صلی الله فرمود: «مَثَلُ المُؤْمِنِينَ فِي تَوادُدِهِم وَ تَراحُمِهِم ...» و در این فرموده، انسانهای مؤمن (نه مطلق انسان) به منزله جسد واحد شمرده شده اند، در صورتی که سعدی و سعدیون بنی آدم را اعضای یکدیگر می دانند.
جواب این ایراد این است که حرف اومانیستها و سعدی نه ایده آل است و نه واقعی. واقعی نیست، چون اصلاً قابل تحقق نیست، نه تاکنون محقق شده و نه امید تحقق آن در آینده وجود دارد. ایده آل نیست، برای اینکه چه خوبی دارد که همه بنی آدم اعضای یکدیگر باشند و از درد یکدیگر رنج ببرند؟ مثلاً چه حسی دارد که موسی از درد فرعون قرار نداشته باشد و یا ابوذر از ناراحتی معاویه رنج ببرد؟ بنابراین، این نظر قابل قبول نیست و رازش این است که انواع دیگر (غیر از انسان) بالفعل  به دنیا می آیند و صفت ذاتی آن نوع را بالفعل دارا هستند. مثلاً الاغ و گربه، الاغ و گربه به دنیا می آیند و بالفعل الاغ و گربه هستند و نمی شود به فرض کرد که الاغ یا گربه، الاغیت و گربه ایت نداشته باشند و همچنین جمادات و نباتات.

برگرفته از صفحه 96 کتاب