اطلاعات بیشتر
به گواهی تاریخ، پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت (ع) در مدتی کوتاه تغییرات عظیمی در تاریخ به وجود آورده و فرهنگ بشری را در گستره بزرگی از جهان متحول کردند؛ از این رو آنان از بزرگترین و موفق ترین مربیانی هستند که بررسی راه و روش تربیتی ایشان در دوران معاصر میتواند راهگشا باشد.
در این کتاب راه و رسم رسول خدا (ص) و اهل بیت (ع) در تربیت اعتقادی و عبادی در چهار بخش بررسی شده است: در بخش اول با توجه به چگونگی تربیت اعتقادی در سیره پیامبر (ص) و اهل بیت (ع)، روش آشنا کردن متربیان با خداوند، نبوت حضرت محمد (ص)، امامت و جانشینان آن حضرت، معاد و نیز چگونگی ایجاد نگرش مثبت و ایمان قلبی به این امور در سیره معصومان (ع) بررسی شده است.
در بخش دوم به تربیت عبادی در سیره معصومان (ع) پرداخته شده و چگونگی آموزش نماز، روزه، تلاوت قرآن ، دعا و راز و نیاز با خداوند و نیز شیوه های پایبند کردن متربیان به این عبادات پژوهش شده است.
در بخش سوم روش های تریبتی در سیره معصومان (ع) از جمله ترغیب و ترهیب موعظه ،ارشاد راهنمایی تذکر امر و نهی بررسی شده است.
در بخش چهارم نیز نقش و کارکرد رفق و مدارا در تربیت دینی بررسی شده و نقش والدین و آداب و رسوم فرهنگی در بیت دینی در سیره معصومین (ع) پژوهش شده است.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
از مجموع آنچه گفتیم نتایج زیر به دست آمد:
1. سن آغار آموزش روزه داری به پسران 9 سالگی و برای دختران حدود 7 سالگی است.
2. روش آموزش روزه داری، تمرین و تکرار روزه داری است؛ اما در تمرین روزه داری باید توانایی کودک مراعات شود.
3.آموزش روزه داری دو مرحله دارد:
مرحله نخست که از 9 سالگی شروع و با 13 با 12 سالگی پایان می پذیرد. در این مرحله کودک تنها با اصل روزه داری آشنا می شود و از او انتظار روزه کامل و صحیح نمی رود.
مرحله دوم که از 13-14 سالگی شروع و به بلوغ ختم می شود. در این مرحله کودک به روزه داری کامل امر می شود و بر این امر مؤاخذه هم می شود.
4.احکام ضروری روزه داری نیز در مرحله دوم به کودک آموزش داده می شود.
نتیجه گیری و جمع بندی بخش دوم
از مجموع میوه های پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) در باب آموزش عبادات می توان به این نتایج رسید:
نخست آنکه آموزش قرآن به سبب تأثیرات عمیقی که در شکل گیری شخصیت نوباوگان دارد ار اهمیت زیادی برخوردار است و به عنوان اولین ماده درسی به تو باوگان آموخته می شود.
دوم آنکه در آموزش عبادات، ایجاد عادت، نقش مهمی دارد. البته ایجاد عادت به معنای نادیده گرفتن توانایی شناختی نیست، بلکه بدین معنا است که در زمینه تربیت عبادی، شناخت به تنهایی کافی نیست؛ بلکه علاوه بر آن باید عادت به انجام عبادات هم در متربی ایجاد شود. این مطلب، به ویژه در مورد نماز، روزه، تلاوت قرآن و ذکر و دعا، صادق است.
سوم آنکه در تربیت عبادی، به ویژه در مورد کودکان، رعایت تواناییهای آنان، به ویژه توانایی جسمانی، بسیار مهم است؛ زیرا عدم رعایت این نکته باعث می شود تلاشهای تربیتی به نتیجه مطلوب نرسد.
چهارم آنکه تربیت عبادی، امری تدریجی و زمان بر است و نمی توان انتظار داشت در عرض یک هفته با یک ماه کسی را اهل نماز و روزه کرد. آموزش عبادات باید چند سال قبل از سن تکلیف آغاز شود تا کودک به تدریج به نماز و روزه عادت پیدا کند و زمانی که به سن تکلیف رسید، کاملا آمادگی ادای وظایف را پیدا کرده باشد.
برگرفته از صفحات 156 الی 157 کتاب
مشخصات
