اطلاعات بیشتر
کتاب "آموزش قرائت قرآن کریم روخوانی و روان خوانی" شامل 3 بخش “روانخوانی”، “تجوید” و “وقف و ابتدا” مخصوص دانش پژوهانی تالیف شده که با اصول نگارش و علائم قرآنی آشنایی دارند.استاد علی حبیبی در این اثر که ماحصل بیش از 40 سال سابقه تحقیق، تالیف و تدریس است؛ آموزه ها و تمرین هایی را عرضه کرده تا مخاطب بر روانخوانی و تجوید قرآن مسلط گردد.کتاب حاضر می تواند خلاءهای متون درسی متعارف آموزش قرآن را در مراکز علمی حوزوی و دانشگاهی تکمیل نماید و زمینه مساعدی را جهت درک بهتر آموزه های قرآن کریم برای مخاطبین فراهم آورد.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
1.مخرج دو حرف همزه و هاد
مطرح همزه و هاء: انتهای حلق و در محل حنجره و تارهای صوتی است. هنگام تلفظ همزه و هاء، انتها و ریشه زبان پایین می آید و صدا به طرف کام پایین کشیده می شود و نازک و کم حجم تولید می شوند با این تفاوت که تارهای صوتی هنگام تلفظ حرف همزه به یکدیگر متصل و یا جدا شدن از یکدیگر مرتعش می شوند و حرف با حالت انفجاری تولید می شود؛ ولی هنگام تلفظ حرف های تارهای صوتی بدون ارتعاش به یکدیگر نزدیک شده و حرف با حالت سایشی تولید می شود؛ مانند يَنْكُونَ - يَنْهون.
صدای حرف ها، هنگام اذا به سختی شنیده می شود؛ به ویژه هرگاه ساکن باشد و بعد از حرف ساکن با حروف مدی قرار گیرد که باید با کمی فشار آوردن به انتهای حلق آن را تقویت کرد تا صدای حرف شنیده شود؛ مانند، اهْدِنَا- إِلَيْهِ -إِلَّا الله
2.مخرج دو حرف عین و حاء
مخرج عين و حاء: وسط حلق و در محل دریچه نای است. هنگام تلفظ عین وحاء، انتها وريشه زبان پایین می آید و صدا به طرف کام پایین کشیده شده و نازک و کم حجم تولید می شود؛با این تفاوت که هنگام تلفظ عين دريچه ی نای به آرامی به عقب کشیده می شود ؛که فضای حلق را تنگ می سازد و با ارتعاش تارهای صوتی، صدای حرف با حالت نیمه سایشی به دیواره های حلق کشیده می شود ولی هنگام تلفظ حاء دریچه نای کمی به عقب کشیده می شود که فضای خلق را به هم نزدیک می سازد و بدون ارتعاش تارهای صوتی، صدای حرف با حالت سایشی همراه با گرفتگی به دیواره های حلق کشیده می شود. مانند اعلام- احلام
3.مخرج دو حرف غین و خاء
مخرج عین و خاء: در ابتدای حلق (مرز میان حلق و دهان) است.
هنگام تلفظ غین و خاء، انتها و ریشه زبان بالا می آید. و صدای حرف با حالت سایشی از ابتدای حلق به سوی کام بالا کشیده می شود و درشت و پرحجم تولید می شود. با این تفاوت که هنگام تلفظ غین تارهای صوتی مرتعش می شود و صدای حرف به نرمی به ابتدای دیواره های حلق کشیده شده؛ ولی هنگام تلفظ خاء تارهای صوتی مرتعش نمی شود و صدای حرف با کمی خراش در مخرج خود کشیده می شود؛ مانند، یغشی-یخشی
برگرفته از صفحات 144 الی 145 کتاب
