نزاهت قرآن از تحریف

قرآن کریم اصیل ترین و شناخته‌ترین کتاب در بین ملکیان و ملکوتیان است و خداوند سبحان، خود متعهد بر تحفظ آن از آفات بوده و هست. داعیۀ تحریف اصل قرآن، قدمتی طولانی دارد، برخی بر اساس جهالت و بعضی بر اساس ضلالت این ادّعا را مطرح کردند؛ لیکن عالمان دینی و حافظان حقیقت قرآنی بر اصل اساسی نزاهت قرآن کریم از تحریف استوار ماندند و شبهات داحضه را ابطال کردند. اثر وزین «نزاهت قرآن از تحریف» از منظرهای مختلف، هم بر نفوذناپذیری قرآن تأکید و هم در مقام جواب شبهات، پاسخ‌‌‌‌‌‌‌های مستدل دارد؛ بر این اساس در چهار فصل: مفهوم و اقسام تحریف، دلایل عقلی و نقلی نزاهت قرآن از تحریف، شواهد نزاهت قرآن از تحریف، بررسی و نقد شبهات مدعیان تحریف و… تنظیم شده است.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

ج . آیه اطفاء نور الهی  
يريدون أن يطفئوا نور الله بأفواههم ويأبى الله إلا أن يتم نوره ولو كره الكافرون؛
می خواهند نور خدا را با دهانشان سخنان خویش خاموش کنند، ولی خداوند نمی گذارد مگر اینکه نور خود را کامل کند؛ هر چند کافران را خوش نیاید. از این آیه می توان برای اثبات پیراستگی قرآن از تحریف بهره گرفت؛ زیرا خدای سبحان قرآن را  نور معرفی کرده است؛ «قد جاءكم من الله نور و كتاب مبین»و آیه مزبور از اراده  بدخواهان نسبت به قرآن حکایت دارد و یکی از برجسته ترین نمونه اراده بدخواهان درباره نور از بین بردن قرآن است که با شیوه های مختلف دنبال شده است .  
نابود کردن اساس قرآن و تحریف آن به منظور برجای گذاشتن کتابی تحریف شده و  نامعتبر یکی از این شیوه هاست.  
آنان همان گونه که به حضرت رسول اکرم ﷺ پیشنهاد کردند که قرآن را تغییر دهد،  خود نیز تلاش می کردند که قرآن را تغییر دهند یا با آوردن کتابی همسان با آن معارضه  کنند و همه این ها مصاديق اطفاء نور الهی است. براساس این آیه، دشمنان قرآن می خواهند نور خداوند را خاموش کنند؛ به خیال اینکه نور خداوند بسان نور شمع  است که با فوت دهان می توان آن را خاموش کرد .  
خداوند در پاسخ آنان می توانست بگوید که قرآن بسان نور خورشید است که با  فوت دهان خاموش نمی شود لیکن چنین تعبیری را روا ندانست؛ زیرا نور خورشید نیز یک روز خاموش می شود؛ «إذا الشمس كورت» ، اما نور قرآن هرگز خاموش نخواهد شد؛ از این رو از قرآن به نور خداوند یاد کرد و این همان نوری است که حتی  پس از خاموش شدن نور خورشید جهان متحول شده به عالم دیگر را نورانی خواهد  کرد؛ چون آخرت نیز مانند دنیا با حقیقت قرآن روشن است .  
بنابراین، با به کار بردن تعبیر نور خداوند درباره قرآن، خواست به کافران تفهیم  کند آنان هرگز قادر به تحقق آرمان خود نخواهند بود؛ زیرا وقتی به خاموش کردن نور  خورشید توانا نباشند چگونه میتوانند نور الهی را خاموش سازند.  
از این نور که کافران قصد اطفاء آن را دارند می توان به «نور تشریع الهی» یاد  کرد؛ چنان که مقصود از نور در آیه «الله نور السموات والأرض» ، نور تكوين الهي  است. کافران با کشتن پیامبران نیز در پی خاموش کردن نور تشریع بودند؛  «ويقتلون الأنبياء بغير حق» ، اما قرآن برابر این خواست آنان فرمود :« و کاین من  نبي قاتل معه ربيون كثير .»  
پس آیه اطفاء نور الهی هم بیان می کند که دشمنان قرآن با آرزوی خام کم یا  زیاد کردن در پی تحریف قرآن برآمده اند و هم اثبات می کند که هرگز خواسته های  برخاسته از آرزوی خام آنها عملی نخواهد شد و خداوند از نور خود، یعنی قرآن  حفاظت خواهد کرد.  
اکنون جای این پرسش است: چرا اطفاء نور الهی در سوره مبارکه «توبه» با تعبیر «يريدون أن يطفئوا» اما در سوره مباركه «صف» با عبارت «يريدون ليطفئوا» مطرح شده است: پريدون «ليطفئوا نور الله بأفواههم والله متم نوره ولو كره الكافرون»
در پاسخ می توان گفت: تعبیر سوره ی «صف»ناظر به تهیه ی مقدمات است؛یعنی کافران در اندیشه ی تهیه مقدمات خاموش کردن نور الهی هستند،اما سوره ی مبارکه ی «توبه»ناظر به تهیه مقدمات نیست؛زیرا تحقق آنها مفروض است؛یعنی آنان می خواهند نور خداوند را خاموش کنند.

برگرفته از صفحات 69 الی 71 کتاب