اطلاعات بیشتر
حضرت بقیة الله علیه السلام امام حاضر،ولی زمان،روح زندگی،کیمیای هستی،چشمه ی حیات و کشتی نجات در روزگار ماست.شب ها و روزها می گذرند،سال ها از پی یک دیگر می آیند و می روند و جماعت انسان ها در غفلتی سخت کشنده از این چشمه ی حیات که شناخت او و حرکت در مسیر محبت و معرفتش،تنها راه وصول به سعادت مطلق است،روزگار می گذرانند و همین غفلت و بی توجهی نسبت به این«بزرگ ترین نعمت الهی»سرمنشأ تمام ظلم ها،گرفتاری ها،نا بسامانی ها و مشکلات فرا روی جامعه بشری است.
به راستی غفلت تا به کی؟!سوختن و ساختن تا چه وقت؟!آیا خداوند رئوف و مهربان راه گشایش و آسایش را به ما نشان نداده است؟آیا راه آشتی با خداوند-تعالی-و حجت او بسته است؟!...مسلما چنین نیست.
مؤلف این اثر نیز که هم چون بسیاری از مردم این روزگار،سال های متمادی از عمرگران مایه ی خویش را در غفلت و بی خبری از ولی نعمت خویش سپری نموده است.
این نوشتار را به قصد آشتی با امام عصر علیه السلام،توبه از گذشته های آکنده از غفلت و نیز به منظور جلب توجهات و عنایات آن امام مظلوم و غریب به رشته ی تحریر در آورده است.
بدان امید که: تذکری برای مومناقوت قوت قلبی
برای منتظران روشنی چشمی برای عاشقان
هشداری برای غافلان و اتمام حجتی برای همگان باشد.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
یک صد و بیست و چهار هزار پیامبر آسمانی برای هدایت بشر، ماموریت یافتند.واکنش انسان ها در برابر این سفیران نور چه بود؟برخی را با اره به دونیم کردند.بعضی دیگر را زنده زنده در آتش سوزاندند! برخی را مظلومانه سر بریدند.دسته ای را مجنون و ساحر نامیدند و مابقی را تکذیب کردند و به جز اقلیتی مومن به آنها ایمان نیاوردند! حاکمان جور نیز یازده امام مظلوم و معصوم شیعه را،یکی پس از دیگری،مظلومانه و غریبانه به شهادت رساندند. هم اینک تنها و تنها یک گزینه پیش روی بشریت قرار دارد.فقط یک منجی برای انسان ها باقی مانده است.راه نجات دیگری فراروی بشریت متصور نیست.باید به ذخیره ی خدا در روی زمین-که وارث کمالات همه ی انبیا و اولیای الهی و خلاصه و عصاره ی آن هاست-پناه ببرد و به ساحت آن امام همام-که هادی مهدی است-تمسک بجوید. یکی از بزرگ ترین دردها این است که نسل به نسل جامعه ی شیعه به غیبت امام خو گرفته و مطلبی با این این اهمیت برایش عادی شده است.خیلی ها گمان می برند که غیبت امام عصر علیه السلام و استمرار آن از مقدرات حتمی بوده و اعمال و کردار مخالفین و موافقین آن حضرت در اصل غیبت و طول کشیدن آن بی تاثیر است.توجه به این نکته ی اساسی ضروری است که خداوند بشر را موجودی مختار و دارای قوه ی گزینش و خیر و شر آفریده است.اگر این گونه نبود،پاداش و عقاب بی معنا می نمود و بهشت و جهنم و حساب و کتاب،عبث و بیهوده جلوه می کرد.نباید گناه کاران مواخذه،محاکمه و مجازات شوند و به خوبان و نیكوکاران پاداش و ثواب عطا گردد؛ولی خداوند بشر را به پذیرش دعوت انبیا وادار نکرده است.پیامبران فقط بشارت و بیم می دادند.ائمه ی معصومین علیهم السلام نیز چنین اند؛بلکه می توان گفت اگر انبیا،به ابلاغ دعوت الاهی و مراجعه ی به مردم مامور بودند،در مورد ائمه علیهم السلام کاملا برعکس است.
(کتاب آشنایی با امام عصر علیه السلام/صفحه 22)
