طب الائمه

کتاب طب الائمه را مرحوم سید عبدالله شبر به رشته تحریر درآورده است که در محضر یگانه عصر مرحوم شیخ جعفر کاشف الغطاء شاگردی کرد و تالیفات زیادی در در موضوعات مختلف تفسیر و فقه و اصول و اخلاق و ... دارند که تعداد آنها به 70 اثر می رسد. کثرت تالیفات ایشان درحالی بود که هنوز 54 سال از عمر ایشان نمی گذشت به همین جهت ایشان را مجلسی دوم لقب داده اند.ایشان در این کتاب آورده است: روایات بسیار و احادیث به هم پیوسته ای از سوی امامان علیهم السلام درباره انواع درمان و معالجه ها, حفظ سلامتی, دور کردن بلایا از خود و بیماری ها و ضرر و زیانها به وسیله داروها و غذاها و ذکرها و دعاها رسیده که بیش از آن است که به شمارش درآید. اما در زمان ما و زمان های مشابه ما به چیزی که برتر نیست, رو آورده اند و احادیث اهل بیت رسول علیهم السلام را رها کرده اند. در حالی که آنان اعتراف دارند که زلال علم سودمند نیست مگر این که از سرچشمه های وحی و الهام گرفته شده باشد.

این کتاب در دو بخش اصلی تنظیم شده که هریک مشتمل بر بیش از چندین باب است

بخش اول دوا و شفا از سوی خداوند است, طب صحیح نزد پیامبران و امامان علیهم السلام می باشد, اصل علم طب و پاره ای از تشریح بدن انسان که شامل 84 باب است

بخش دوم آنچه سبب صحت . سلامت در سفر و حضر بوده و آنچه بیماری ها را از بین می برند که مشمل بر 47 باب است

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

درمان با ماش و لوبیا و گاورس

الکافی: امام صادق علیه السلام می فرماید:« لوبیا, بادهای شکم را دفع می کند». یکی از اصحاب ما گوید: مردی به امام کاظم علیه السلام از سفیدی پوست (به جز پیسی) شکایت کرد, پس امام به او دستور داد که ماش را بپزد و آن را کم کم بخورد و در طعامش قرار دهد. ایوب بن نوح می گوید: کسی که همراه امام کاظم علیه السلام حلیم با گاورس خورده بود, برای من نقل کرد که امام فرموده بود:« البته غذایی است که در آن سنگینی نیست و نیز برایش ضرری وجود ندارد و آن را دوست دارم, پس دستور دادم که برای من تهیه شود و آن با شیر مفیدتر و برای معده ملایم تر است».

عبدالرحمن بن کثیر می گوید: در مدینه بیمار گشتم و به اسهال دچار شده بودم, امام صادق علیه السلام به من دستور داد که سویق گاورس را بگیرمو همراه با آب زیره بنوشم, پس انجام دادم و شکمم سفت شد و سلامتی خود را بازیافتم.

توضیح: گاورس نوعی ارزن یا شبیه آن است.

المکارم: یکی از اصحاب ما از امام رضا علیه السلام درباره سفیدی پوست بدن (به جز پیسی) پرسید, گفت: پس مرا امر کرد که ماش را بپزم و اندک اندک آن را بخورم و در غذایم قرار دهم, پس من ایامی چنین کردم و خوب شدم.و نیز از امام رضا علیه السلام است که فرمود:« ماش تازه را در زمانش بگیر و آنن را همراه با برگش بکوب و آب آن را بگیر و ناشتا بنوش و آن را بر سفیدی پوست بمال», پس چنین کردم و سالم گشتم.

(کتاب طب الائمه / صفحه 153 و 154 )