طوبای محبت (جلد اول)

این کتاب جلد اول از طوبای محبت است که به مجالس پیر صاحبدلی می پردازد که گرچه به مکتب نرفت و خط ننوشت و به ظاهر در مجلس درس و بحثی حاضر نشد, اما به دور از قیل و قال ها, در پی کشف حقیقت عشق و حضور در مجلس انس خدای سبحان و امیدوار به عنایات حضرتش, در وادی دلدادگی, ثابت قدم گام نهاد. حاج محمد اسماعیل از کودکی با مجالس ذکر آل الله بالاخص حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام بسیار مانوس بوده و از همین روی مردم او را مایه خیر و برکت دانسته , به صفا و خلوص باطن ایشان توسل جسته و در سختی ها وی را واسطه فیض الهی قرار می دادند.ایشان در جوانی به کشاورزی اشتغال داشته و از همان زمان نیز آثار توجه و عنایت حضرت حق به وی نمایان بوده است به نحوی که در سیر انفسی خویش و به واسطه تقرب و توسلات مداوم و شدت محبت مورد عنایت و لطف خاصه قرار گرفته و به مصداق حدیث شریف " اولی الالباب " روایت شده از حضرت صادق علیه الاسلام مراتب حضور در خلوت انس حضرت دوست را به یکباره از این راه طی کردند.این کتاب در 15 مجلس تنظیم شده است.

برخی از عناوین مجالس عبارتند از:

شجره طیبه

عزت مالکیت

هنر ادب

نور زهرا علیها السلام

خنده دل

قوت یاد ولی خدا

روح طلبکاری

مقام صبر و رضا

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

آدم برای چه از خدا طلبکار باشد؟ وقتی از خدا طلبکار شدخدا هرچه هم به او بدهدباز گله دارد و طلبکاری می کند. راستی ببین اگر راهی برای طلبکاری داری طلبکاری کن. ما از خدا طلبی نداریم. وقتی خدا ما را آفرید طلبی نداشتیم; نه نمازی خوانده بودیم, نه روزه ای گرفته بودیم و نه چیز دیگر, خدا با فضل و عنایتش ما را آفرید. حال اگر به نظر خودمان یک خرده کم و زیاد داریم باید بسازیم.

فضل خدا یعنی مفت. اگر به شما چیزی مفتی دادند دندانش را نشمار. یعنی اینطور نباشد که بررسی کنی ببینی قیمتش چقدر است; کم است یا زیاد. در دهات مرسوم بود که می گفتند آدم مال مفت را دندانش را نمی شمارد که ببیند چند سال دارد . خدا, هم خودمان و هم اطرافیانمان را مفت فرستاده  است; چطور شد که ما طلبکار شدیم؟ ان شاء الله دندان طلبکاری را می کنی تا زیبایی های زندگی و حیات را بفهمی. ان شاء الله ریشه طلبکاری را بکنید. بگو خدایا! من اصلا از تو طلبی نداشتم, اشتباه می کردم که خیال می کردم طلب دارم, مرا عفو کن! خدا هم عفو می کند. آن وقت به سلامتی می بینی چه زندگی خوبی داری. یقین داری که مفت می خوری, مفت می خوابی, مفت می نشینی. همسرت مفت است, اولاد شما هم مفت هستند. اگر کسی به شما سلامی کرد مفت است. همه اش مفت خوری است. مفت خوری حقیقی از مال خداست.نمی بینید آدم در میهمانی چقدر می خورد؟! ماه رمضان هم ماه میهمانی خداست, مفت است.

(کتاب طوبای محبت /کتاب اول / صفحه 146)