تاریخ و سیره حضرت عباس علیه السلام

حضرت عباس(علیه السلام) در عرصه ی تاریخ اسلامی همچون بزرگترین سردار بی همتایی بود که بشریت همانندی برای او در دلاوری های برجسته،بلکه در همه ی ارزش های والایش که با افتخار تمام همه ی ملت های جهان را فرا گرفت،ندیده است.

ابوالفضل(علیه السلام) در روز عاشورا چنان مقاومت سرسختانه و اراده ی مستحکم از خود نشان داد که بالاتر از حد توصیف است،تا اینکه با آرامش و متانت و عزم استوار خود همچون سپاهی شکست ناپذیر بود،او لشکریان ابن زیاد را وحشت زده نمود و از لحاظ روحی آنان را شکست داد همچنان که در میدان جنگ بر آنان فائق آمد.دلاوری های حضرت عباس(علیه السلام) در گذشته و حال و در همه ی دوران ها زبانزد مردم بود،آنان هیچ گاه مرد تنهایی را ندیدند که غرق در غم ها و مصیبت هابوده و بر سپاهی انبوه و مجهز به همه ی ابزار جنگی و دارای ده ها هزار نفر از سربازان پیاده و غیر آنان غلبه کند و سنگین ترین تلفات را در افراد و تجهیزاتشان وارد سازد.و مورخان درباره ی دلاوری او در روز عاشورا می گویند:هرگاه بر گردانی یورش می برد از جلوی او می گریختند و یکدیگر را زیر دست و پا از بین می بردند و مرگ بر انان سایه می افکند و ترس و وحشت بر آنان مسلط می شد در حالی که دل ها از جاکنده می شد و بسیاری تعدادشان کمکی به انان نمی کرد.

شجاعت حضرت عباس (علیه السلام) و دیگر توانایی ها و برتری هایش مایه ی بالیدن و افتخار،نه تنها برای او و مسلمانان،بلکه برای هر انسانی می باشد که به انسانیت خود وفادار بوده و به ارزش های گرانبهایش گردن نهد.

کتاب حاضر که با موضوع" زندگی و سیره شهادت حضرت عباس علیه السلام" به رشته تحریر در آمده است دارای فصل هایی از جمله ولادت و پرورش یافتن،دیدگاه هایی درباره ی شخصیت حضرت عباس علیه السلام،عناصر شخصیت حضرت عباس علیه السلام و ... می باشد.

در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:

پس از اینکه برگزیدگان پاک از اصحاب امام علیه السلام به دیدار خدا شتافته و بر خاک افتادند در حالی که به خون پاک شهادت و کرامت معطر بودند،فرزندان خاندان نبوی همچون شیران درنده برای دفاع از ریحانه ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)و دفاع از عقیله های خاندان پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) و بانوان رسالت به پا خاستند.

شهادت حضرت علی اکبر(علیه السلام)

اولین کسی که برای مبارزه پیش رفت،شبیه رسول خدا (صلی الله علیه و آله)در آفرینش و اخلاق ،حضرت علی اکبر(علیه السلام) بود،او در راه نیل به کرامت خود و تن ندادن به حکومت زنازاده،مرگ را ترجیح داد و زندگی را به تمسخر گرفت.

چون امام(علیه السلام) فرزند خود را دید،در حالی که دلش آکنده از غم و اندوه و بود نگاهی طولانی به او انداخت و در آستانه ی احتضار قرار گرفت،پس محاسن مبارک خود را به سوی آسمان بالا برد و با حرارت و دردمندی گفت:

«اَللّهُمَّ اشْهَدْ عَلي هؤُلاءِ الْقَوْمِ فَقَدْ بَرَزَ اِلَيْهِمْ غُلامٌ اَشْبَهُ النّاسِ خَلْقاً وَ خُلْقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِكَ كُنّا اِذَا اشْتَقْنا اِلي نَبِيِّكَ نَظَرْنا اِلي وَجْهِهِ اَللّهُمَّ امْنَعْهُمْ بَرَكاتِ الْأَرْضِ وَ فَرِّقْهُمْ تَفْريقاً وَ مَزِّقْهُمْ تَمْزيقاً وَ اجْعَلْهُمْ طَرائِقَ قِدَداً وَ لا تُرْضِ الْوُلاةَ عَنْهُمْ اَبَداً فَإِنَّهُمْ دَعَوْنا لِيَنْصُرُونا ثَمَّ عَدَوْا عَلَيْنا يُقاتِلُونَنا»

پروردگارا! بر این قوم شاهد باش،که برای مبارزه با آنان بیرون رفت که از لحاظ آفرینش و و اخلاق و منطق خود شبیه ترین مردم به رسول تو محمد(صلی الله علیه و آله) می باشد و ما هرگاه به دیدن پیامبرت(صلی الله علیه و آله) اشتیاق پیدا می کردیم،به او می نگریستیم.

خداوندا!برکت های زمین را از آنان دریغ دار،و آنان را پراکنده کن،و جدایی میان آنان بیانداز،و آنان را گرفتار اختلاف کن،و هرگز والیان را از آنان راضی نگردان،زیرا که آنان ما را دعوت کردند تا یاری دهند،پس بر ما تعدی نموده و بر علیه ما جنگیدند.

کتاب تاریخ و سیره حضرت عباس علیه السلام/صفحه 240