اطلاعات بیشتر
تقریباً 1183 سال از غیبت آقایی که خداوند وعده قطعی آمدنش را داده است، می‌گذرد. غیبت کسی که تشنه ظهور و مشتاق عدالت و غصه دار فقر و بیچارگی و قتل و کشتار و ظلم ها در عالم است. او که در انتظار آماده شدن یارانش و زمینه سازان ظهور، شب را به روز و روز را به شب می رساند.ظهور علایمی دارد و شرایطی. آنچه مهم است و ما در آن نقش داریم، شرایط ظهور است که با فراهم شدنشان، آمدن نور قطعی است. شرایطی چون: برنامه و طرح کامل، رهبری مقتدر، یاران جان برکف و مجریان توانمند، بالا رفتن سطح رشد و فهم و آمادگی عمومی.
این چهار شرط اگر محقق شود، بدون شک ظهور شکل خواهد گرفت. شرط اول و دوم موجود است، اما شرط سوم و چهارم تلاش جهادگونه ما را می‌طلبد تا به ندای اماممان لبیک گوییم و در این راه قدمی استوار برداریم.
از این‌رو «در مسیر ظهور توقف ممنوع» بیشتر ارائه راهکارهای یاری امام است. راهکارهایی عملی و ایده‌هایی قابل اجرایی چون: فراهم کردن زمینه برای آشنایی دیگران باحضرت مهدی، ترویج نام و یاد امام، تحصیل علوم ناب برای ترویج مهدویت، و …
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
زندگی بر اساس خدا محوری، ظرفیت انسان را افزایش می دهد و به مسیر یاری دین می رساند. حرکت بر اساس رضایت و دغدغه امام نیز در همین راستاست.
انسان ولایت مدار، امام را در تمام شئون زندگی خود حاضر می بیند، خواسته های امام را بر خواسته های خود مقدم می دارد و غایت و هدف زندگی اش را امام قرار می دهد.
ولایت یعنی حضور امام در تمام عرصه های زندگی؛ حال چه این عرصه ها فردی باشد، چه اجتماعی.
کسانی که در فکر یاری امامشان هستند، امام را در متن زندگی خود می بینند، نه در حاشیه آن. از این رو، تمام حرکات و سکنات خود را با امام تنظیم می کنند و با مدار رضایت امام قدم بر می دارند.
لازمه خدامحوری و به دنبال دغدغه امام بودن، توجه به همه ابعاد دین است. اگر بخواهیم محور تمام امورمان خدا باشد، باید اندیشه مان خدایی شود. برای رسیدن به اندیشه خدایی، چاره ای جز توجه به ابعاد مختلف دین نداریم. توجه به سه حیطه عقاید، اخلاق و احکام، اندیشه ما را به سمتی می برد که محور امورمان خداوند متعال خواهد شد.
برگرفته از صفحه 64 و 65 کتاب
