اطلاعات بیشتر
تاریخ سراسر عبرت و درس است اما برجسته ترین و پربارترین آنها را می توان در حماسه کربلا جستار کرد و کوثر بودن کربلا را درهمین امر مشاهده کردکه چگونه کربلا به جلوه های درخشنده اش همه جهات دنیای را به تصویر کشید; از غرور و نیرنگش ازجاه و مقامش از مال و ثروتش و از مظاهر فریبای دیگر. کربلا از سویی بازیچه و دامگاه بودن دنیا را به رخ می کشد و از سویی دیگر کیفیت رهایی و گذر از آن را به نمایش می گذارد; توجه و اهتمام به انچه رسالت عاشورا نامیده می شودبرای افراد در تمامی اعصار و همه امصار فرض و لازم است تا با سفینه نجات سکاندار کربلا و چراغ هدایت مشعل دار عاشورا از گرداب ترسناک طبیعت و دامگاه فریب و نیرنگ دنیا ساحل نجات را جستجو کنند
آنچه در این کتاب مشاهده می کنید , معرفت عقلانی عاشورا یا ارادت شهودی کربلاست که با مودت عاطفی آن همراه شده است.حضرت آیت الله جوادی آملی ( دام بقائه) مباحث این کتاب را که ناظر به مباحث اساسی شناخت امامت به عنوان عهدی الهی , شناخت مبنای فکری نهضت حسینی نیز عوامل اعراض از آن مبانی همچنین پرداختن به مسئله مهم امر به معروف و نهی از منکر نیز تاسیس نظام اسلامی و سرانجام اجرای عدالت اجتماعی و مباحث پیرامونی آن است, به کوثر کربلا نامیده و از نظر گذراند.
این کوثر کربلا ست که همه مدارج معرفت را از احساس عاشورایی تا شهود قلبی کربلایی پیموده و سالک را همواره پویا و پایا استوار می دارد و از خمودگی و در جا زدن حول محبت عاطفی بازداشته و از زلال محبت عاطفی به کوثر محبت شهودی فرا می خواند.
کتاب کوثر کربلا در سه فصل با عنوان جام تنظیم شده است
جام اول رسالت های معرفتی کربلا
جام دوم رسالت های عملی ( اجرایی ) کربلا
جام سوم بلانوشان کربلا
نمایه ها
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
وقتی حارث بن حر به امام علی علیه السلام عرض کرد من می خواهم مانند سعید و عبدالله عمر بیطرفی اعلان کنم, فرمود: هرگز به این فکر مباش که مانند آنها عمل کنی; آنها نه حق را یاری کردند و نه سعی کردند باطل را ناتوان کنند: ان سعیدا و عبدالله بن عمر لم ینصر الحق و لم یخذ الباطل و بیطرف بودن در جریان جنگ حق و باطل نشانه سفاهت است و انسان خردمند, حق و باطل را تمیز می دهدو حقگرا و باطلگرا را هم می شناسد و برای یاری حق و از بین بردن باطل به شمشیر دفاع دست می برد.
حسین بن علی علیه السلام نیز همین بیان را خطاب به عبید الله بن حر جعفی در مسیر کربلا داشت و فرمود: مبادا در زمان جنگ بگویید ما بیطرفیم که انسان بیطرف, تماشاچی و آدم مبارزه گر مبارزه عدل و ظلم و خاموش سفیه است.حضرت اباعبدالله علیه السلام نزدیک کربلا به خیمه ای رسید و پرسید این خیمه کیست; عرض کردند که خیمه عبیدالله حر جعفی است.آن حضرت نماینده اش را نزد جعفی فرستاد و به وی اعلام کرد که میان حق و باطل قرار گرفته ای ; بیا و مرا( حسین بن علی علیه السلام ) را یاری کن .عبید الله گفت: من انسان محافظه کاری هستم و دیدم کوفه در لبه دو خطر قرار گرفته است; با خود گفتم اگر حسین بن علی علیه السلام را یاری کنم دنیایم در خطر است و چنانچه با امویان باشم آخرتم به خطر می افتداز این رو از کوفه بیرون آمدم و در این مکان چادر زدم; ولی می پذیرم به حسین بن علی علیه السلام کمک مالی برسانم و اسب و سپر و شمشیر و نیزه را بدهم.وقتی آن پیام را به حضرت اباعبدالله رساندند آن حضرت فرمود:شخصا نزد او می روم تا وی را احیا کنم .عبیدالله می گوید: با وجود تأثیر شگرف عاطفی آن حضرت بر من جوابم همان جواب پیشین بود که حضرت با شنیدن آن این آیه را تلاوت فرمود:( و ما کنت متخذ المضلین عضدا ) یعنی ما شخص گمراه را به کمک نمی گیریم.
البته کمک خواهی حضرت سید الشهدا علیه السلام جنبه شخصی نداشت, از این رو در عاشورا که حساسترین شب های محرم بود , فرمود: هرکس می خواهد برود آزاد است و ما هیچ کس را با تهدید یا تطمیع نیاورده ایم و در کربلا هم به جز شهادت یا اسارت خبر دیگری نیست...
( کتاب کوثر کربلا / صفحه 114 و 115 )
