تو جای همه آرزوهایم

زمستان سال 1394 بود،دل های یخ زده مان را دست مان گرفته و برده بودیم حرم آقای رئوف تا بلکه به نگاه کریمانه اش گرم شود و زنده.ابوعلی می دانست مشهدیم،خودش سوریه بود و دلش پیش خانواده های شهدا و رزمندگان فاطمیون.می گفتند:«سر زدن به خانواده های شهدا یکی از رسم های سید ابراهیم است.»پیغام فرستادند:«حالا که مشهد مشرف هستید با دوستانتان،برای تکریم،به دیدار خانواده ی دوست شهیدم بروید.»یک شماره ی تلفن هم ضمیمه پیغام شان بود به نام خواهر شهید نجفی.

تماس گرفتم،شماره خاموش بود.شماره ی دیگری فرستادند؛برادر شهید نجفی و یک نشانی.شماره ی برادر شهید هم اشتباه بود.نشانی را به متصدی هتل نشان دادم،نزدیک بود.گفتم برویم به این نشانی،چاره ای نیست بدون هماهنگی می رویم.

خانم مسنی در را باز کرد و در جواب ما که پرسیدیم:«منزل شهید نجفی؟»

گفت:«ما مستاجریم،یه ماهه اومدیم اینجا.»

تا دو روز ابوعلی آنلاین نشد.ساعت ده شبی که فردایش باید بر می گشتیم تهران،آقایی تماس گرفتند که:«من پسر شهید نعمت الله نجفی هستم،شما دنبال خانواده ی ما می گشتید؟»

یک ساعت بعد،وقتی علیرضا(پسر کوچک شهید)در را باز کرد،گفتم:«شما چقدر شبیه بابایی»

آن شب رفته بودیم ماموریت ابوعلی را انجام بدهیم،اما تا یک هفته بعد،در جمع دوستانه مان،حرف های ثریا را مرور می کردیم که از شوهرش برای ما تعریف کرده بود.ثریا،همسر شهید نعمت الله نجفی،آن شب کمی از داستان زندگی عاشقانه شان را برای ما گفت و کمی هم از نمونه های بندگی کردن های شوهرش برای خدا.همان«کمی »ها مرا ترغیب کرد که داستان زندگی این شهید را بنویسیم.موضوع را با ابوعلی در میان گذاشتم؛بی نهایت خوشحال شد و گفت خیلی دوست داشتم برای آقا نعمت الله کاری انجام شود.یک لیست از دوستان شهید و تعدادی عکس و فیلم از شهید نجفی،همان شب برایم فرستاد.

شهید نعمت الله نجفی،از رزمندگان لشکر فاطمیون بود که اسفند سال 1393 در عملیات آزادسازی تل قرین،منطقه ای در نزدیکی مرز فلسطین اشغالی،به شهادت رسید.در همان عملیات،نعمت الله نجفی به همراه فرماندهان لشکر فاطمیون،از جمله ابوحامد(شهید توسلی)،فاتح(شهیدرضا بخشی)و مهدی صابری و ... درست  در ایام فاطمیه به شهادت رسیدند و مهمان خاص حضرت زهرا(سلام الله علیها)شدند.

این کتاب،روایت زندگی نامه ی این شهید عزیز افغانستانی است و از به دنیا آمدن شهید در افغانستان تا شهادتش در سوریه شامل می شود.