عزیز بابا رقیه

کتاب "عزیز بابا رقیه"به قلم مرتضی دانشمند، چهل قصه کوتاه کودکانه درباره حضرت رقیه دختر امام حسین علیه السلام می باشد. به طور کلی این اثر سفرنامه ای است که با زبانی زیبا و گویا و کلماتی ساده ماجرای کربلا را از زبان این دردانه به تصویر می کشد.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

خورشید خانم باز هم در جاده ی آسمان به راه افتاد؛ رفت و رفت و رفت. به جایی رسید که نگاهش از دور به بیابان های شهر مکه افتاد با کوه هایی که مثل عددهای 5 ، 7 و 8 در اطراف مکه روی زمین نشسته بودند. خورشید، امام حسین(ع) و یارانش را دید. آنها تازه به شهر مکه رسیده بودند. در شهر مکه به طرف مسجد الحرام رفتند. وسط مسجد الحرام یک خانه ی سنگی بود. اسم آن خانه ی سنگی کعبه بود؛ یعنی خانه ی چهارگوشه هر گوشه ی آن به یک طرف جهان بود. رقیه با تعجب به کعبه نگاه میکرد و از مادرش سوال می کرد.
این خانه چیست؟
مامان جواب داد: «ما هر روز رو به این خانه می ایستیم و نماز می خوانیم.» با با حسین گفت و گوی رقیه و مامان را شنید ، لبخند زد و برای رقیه دست تکان داد.
بعد همه راه افتادند. رقیه هم دست در دست مامان راه افتاد و دور آن خانه ی سنگی تاب خوردند و طواف کردند.
رقیه به اقوام نگاه کرد دید همه دارند دور کعبه تاب می خورند. با با حسین، عمو عباس، داداش اکبر، آبجی سکینه و....
یک دور که تاب خوردند رقیه گفت: «چه جالب! به جای اول رسیدیم!»
مامان گفت: «بشمار ببین چند بار تاب می خوریم! هفت بار که شد به من بگو!
دوباره راه افتادند و تاب خوردند و تاب خوردند و تاب خوردند و لَبِّيكَ لَبّيك گفتند.
رقیه با انگشتان کوچکش میشمرد یک دفعه رقیه انگشتانش را نشان داد و گفت: ببین مامان جون هفت بار شد.
بعد همه ایستادند و دیگر تاب نخوردند.
رقیه گفت: «مامان من تشنه مه.»

برگرفته از صفحات 26 و 27 کتاب