حرکت

کتاب حاضر از سلسله سخنرانی ها و مباحث تربیتی استاد علی صفایی حائری (عین ـ صاد) است که در سال 57-1356 در میان جمعی از دانشجویان، تحت عنوان “حرکت” ایراد شده است. در این مجموعه خواننده به مباحث ضرورت، جهت و نیازهای حرکت انسان، آشنا می شود. ضرورت حرکت و رشد آدمی، با توجه به سه عامل: قدر و ارزش، ترکیب خاص و نیازهای او و با توجه به درک فاصله میان وضعیت موجود و مطلوب، توضیح می یابد. در بحث “جهت حرکت”، هدف چیزی بالاتر از عدالت و آزادی و رفاه و تکامل ـ که آرمان های کنونی انسان معاصرند ـ معرفی می شود. چرا که هدف برای چنین انسانی که حرکت برایش ضرورت دارد، رشد اوست. هدف نه تنها تکامل انسان و استعدادهای او که جهت به استعدادهای تکامل یافته ی اوست. در مبحث “نیازهای حرکت”، پس از شناخت این نیازها؛ چه در رابطه با خود انسان و چه در رابطه با دیگران یا با محیط کار، تحلیل برای رفع این نیازها داده می شود.

در بخشی از کتاب می خوانیم:

پس من هستم دنیایی بیرون از من هم وجود دارد.
مرحله بعد این است که آیا من دنیای بیرون را همان طور که هست احساس میکنم؟ سوفسطاییان میگویند: نه ،زیرا خطای حواس وجود دارد. در حالی که درست است که حواس خطا کارند، ولی تو این خطا را درک کرده ای پس از یک نیروی دیگری هم برخورداری که کنترل کننده خطاست و همین کافی است.
پس انسان،  گذشته از شناختهایی که در رابطه با طبیعت به دست می آورد از این نوع شناخت هم برخوردار است؛ یعنی شناخت و ادراک بلاواسطه از خود و ما بر روی چنین شناخت بلا واسطه ای که حتی پیش از تجربه است و حتی حواس ما با آن شناخت ادراک و احساس شده اند، تکیه میکنیم. ما در رابطه با طبیعت خودمان و نیروهایمان را نمی بینیم ولی داستاندانسان، داستانی است که در رابطه با خودش هم ادامه دارد و همین دوگانگی شناخت در انسان است که دو نوع بینش را مطرح می کند: یکی بینش علمی که بر اساس تجربه است و دیگری بینش فلسفی و مرادم از فلسفه، همان درک بلا واسطه انسان از خویش است، نه منقولات فلسفی و نتیجه افکار فلسفی. و این سیستم فکری را هر کس می تواند داشته باشد.

برگرفته از صفحه 73 کتاب