اطلاعات بیشتر
سرم را به طرف سقف گرداندم.ناگهان چیزی در درونم فرو ریخت.همان حس اولین نگاهمان در ایستگاه اتوبوس مرا گرفت.حلا مطمئن بودم که مرا می بیند... .
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
صبح که شد،آماده شدم و پشت پنجره به نگهبانی ایستادم.می دانستم اردشیر برای خریدن نان تازه بیرون می رود.وقتی رفت،از خانه خارج شدم و خلاف جهت او به طرف دانشگاه راه افتادم.کمی راهم دورتر می شد،ولی از تعقیب و گریز او در امان بودم.
خیلی زود به دانشگاه رسیدم.تقرییا کسی نیامده بود.گوشه ای روی سکویی نشستم و سرم را به دیوار تکیه دادم.انگار خوابم برده بود.چون وقتی چشم هایم را باز کردم،اطرافم پر شده بود و دانشجویان در حال رفت و آمدهای معمول بودند. اوهم آمد.با همان پنج_شش نفری که همیشه باهم بودند.مثل دفعه های قبل عجله نداشت.به جمع شان پیوستم.چند نفر دیگر هم آمدند و یک حلقه ی بزرگ درست شد.
شروع به صحبت مرد و توضیح داد که امروز سالگرد دستگیری آیت الله خمینی است و جمعیت زیادی برای اعتراض به دانشگاه خواهند آمد.باید مراقب باشیم.چون حتما ماموران هم برای پراکنده کردن جمعیت آماده اند و احتمال درگیری هست.در مورد وظیفه ی هرکس توضیحاتی به او می داد.همه بدون چون و چرا می پذیرفتند.وقتی گفت احتمال درگیری هست،کمی وحشت کردم،اما می خواستم تا آخر بمانم.
حرف هایش که تمام شد،خودم را کنارش کشیدم و آرام گفتم:
_می تونم چند کلمه تنها باهاتون صحبت کنم؟
او هم آرام جواب داد:
_توی راهروی دانشکده فنی منتظرم باشید.
به طرف دانشکده ی فنی راه افتادم و توی راهروی ورودی منتظرش شدم.طولی نکشید که آمد.تپش قلبم را می شنیدم.با هر گامی که او به طرفم می آمد،محکم تر می کوبید.
(کتاب پنجره چوبی/صفحه 48)
