اطلاعات بیشتر
کتاب"کرشمه خسروانی" به قلم سید مهدی شجاعی در قالب نمایشنامه ای است که به کمالات امام حسین علیه السلام می پردازد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
عبدالله،بر تخت مهمان نشسته و پیداست که منتظر ورود معاویه است.ابتدا صدای معاویه به گوش می‌رسد.سپس خود او با خشمی نه چندان جدی و عمیق،هم چنان که با خود حرف می زند،وارد اتاق می شود و بی اعتنا به عبدالله که احترام او از جا برخاسته،راه می رود و به واگویه با خودش ادامه می دهد.درطول صحبت او عبدالله،به ناچار ایستاده می ماند.
معاویه:عجب روزگار کج مدار و زشت رفتاری شده است!تا همین چند صباح پیش،دختران،رخصت نفس کشیدن بر زمین نداشتند.و اکنون نه تنها نغس می کشند که حرف هم می زنند!
دختر معاویه بن ابی سفیان هستی،باش!همه ی کمالات را با هم داری،داشته باش!اگر در تمام شام و عراق و حجاز،منحصر به فرد باشی و همتا نداشته باشی، بازهم از جنس اناثی!دختری!دختر را چه به اظهار وجود و اعلام رای و نظر!؟
همین که چشمت به چهار خواستگار از چهارگوشه جهان افتاد،دچار اوهام شدی؟! گمان کردی که از سلک نسوان در آمدی و می توانی اظهار وجود کنی!؟
وای که چه بی ظرفیت و کم جنبه است أین آدمی زاد!
عبدالله: مرا عفو کنید مولای من!اگر نخواسته و ندانسته باعث...
معاویه:نه.تو مقصر نیستی!خطا و اشتباه از من بوده است.این من بودم که تجربه های پدرانم را نادیده گرفتم.این من بودم که از شیوه ی رفتار آنان با زنان تخطی کردم. این من بودم که بستر رشد و کمال را برای دخترم مهیا ساختم.
بیش از این؛دختران،کی جرأت می کردند که در کنار حرف پدرانشان،حرف بزنند!؟چه رسد به این که مقابل،بایستند و علم مخالفت بلند کنند!؟
(کتاب کرشمه ی خسروانی/صفحه87)
