ماه تمام من

...الله اکبراز این دیدار.

این دیدار،دیدار پایانی توست؛دیداری که در ذاکره تاریخ ثبت وجواز جانبازی تو صادر می شود.آنچه بیش از هر فضیلتی در تو موج میزند،احساس است،احساسی پاک وآسمانی واحساسی زلال وبارانی.

دل از دست داده ای.آرام آرام همانندمردان این خانه می سوزی ومی سوزی.وقتی پدر،علی باشد وفرزند کسی چون تو،شکسته میشوی آن زمان که می نگری پدر دربستر آرمیده ودر برابر چشمان فرزندان رنگ به رخسار ندارد ومدام آیه استرجاع می خواند.دلت که در این اندوه انبوه از دست رفته است؛اماآنچه بیش از همه بی تابت میکند،تشویش فرزندان فاطمه است.

عباس!

تو آمده ای که غبار غم بر رخسار فرزندان فاطمه ننشیند؛تو آمده ای که غریو حیدری ات پناه وامید بخش دختران این خانه باشدوتو آمده ای تا این خانه برای سایه سار غیرت علی دل تنگی نکند.بمان عباس؛نرو.تو نیز پسر فاطمه ای...

خوب که اطرافت نگریستی،گریستی.نرم نرم از گوشه ی چشمانت اشک میریختی وشانه به شانه برادران وخواهرانت نگاه خود را به چهره رنجور پدر دوخته بودی.آری!این توی که شانه به شانه ی دلبندان فاطمه،شمس وجود علی را دربر گرفته اید؛این تویی که در خلوتگه راز اهل بیت پیامبر راه یافته ای.آری عباس،تومحرم این خانه ای؛محرم راز های فرزندان فاطمه!

پس سرت را بالا بگیر!

چشم امید پدر نیز به سوی چشمه چشمان نافذت نشانه رفته است.هر چه چشمانت راازشیر خدا پنهان می کنی،باز در جذبه نگاه اوذوب میشوی.هر چه زینب به حسنین مینگرد،علی تورا می پاید؛وهر چه علی تو را می نگرد،دلواپسی های تو برای ناموس این خانه بیشتر می شود.سنگینی دستور علی هم اینک بر شانه های تو نشست وتو از این پس چشم از زینب بر نمی داری،وزینب پروانه وارگرداگرد شمع پدر و آتش اندوه برادران طواف عشق می کند...

بر گرفته از کتاب ماه تمام من/صفحه ی29