اطلاعات بیشتر
در اوایل ماه شعبان سال 1401 هجری قمری مطابق خرداد ماه 1360 از حضرت آیت الله سید عبدالحسین دستغیب از سوی صدا و سیما درخواست ارایه مباحثی پیرامون اصول عقاید گردید. به همین دلیل ایشان در مجلس درسی در مدرسه حسینیه قوام حضور بهم رسانیدند و سی و چند جلسه به بحث درباره توحید پرداختند.مباحث این کتاب درباره خداوند و اسم و فعل و صفت خداوند می باشد. ایشان در بیان مطالب نهایت سادگی را به کار برده اند و اگر از اصطلاحات علمی صحبت به میان آمده است با شرح مطلب آن را جبران کرده اند.
این کتاب در 34 بخش تنظیم شده است برخی از عناوین کتاب عبارتند از:
از اثر پی به موثر بردن سواد نمی خواهد
تسبیح تکوینی گواهی به حکمت خداست
امنیت نتیجه ایمان است نه دانش تنها
همه صفات به علم و قدرت بر می گردد
هیچکس استحقاق ذاتی حمد ندارد
اخلاص در مخلوق, خلوص در بندگی است
اندرزهای نه گانه امام به عنوان بصری
نور عبرت به تاریکی شهوت خاموش می شود
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
کلام در این است که موانع تعلق را از زبان امام علیه السلام بفهمیم, حضرت سه چیز بیان فرمود« کسی که تاریک کند نور دانشش را بواسطه طول آمال و آرزوهایش در چیزهایی که فانی است» هر چه ازبین رفتنی است وقتی انسان در آن کار بکند حدش هم همان می شود یعنی فنا و زوال. شرح مرحوم ملا صالح مازندرانی در این روایت بسیار لطیف است می فرماید: هرچه از خوشی های دنیا و شهوات مورد فکر و اندیشه آدمی واقع شود مزاحم تفکر در امر آخرت و فراموشی سرای دیگر می شود. کسی که همه همتش این است که اینجا کاخی و آسایشگاهی دااشته باشد کجا به فکر حوض کوثر و رسیدن به علی علیه السلام است امور باقی را فراموش می کند. این است معنی خذلان الهی ـ خدا او را به خودش واگذار می فرماید.
در روایات از دنیا و آخرت به دو ضره ( هوو ) نام برده شده.در روایت دیگر تعبیر از دنیا و آخرت به مشرق و مغرب می کند. یعنی بین آنها فاصله زیاد و مقابل هم هستند ـ اگر هوشش را در دنیا انداخت از آخرت باز می ماند.
در روایت دیگر می فرماید: دنیا و آخرت مثل آب و آتش است. می خواهی همه جور خوشی در دنیا داشته باشی از هر راهی که بشود, آنوقت آخرت هم دربست برایت باشد.
( کتاب توحید / صفحه 209 و 210 )
