اطلاعات بیشتر
حضرت علامه آیت الله حاج سید محمدحسین حسینی طهرانی دوره ای از علوم را که به مربوط به بحث اعتقادات است در قسمت های الله شناسی, امام شناسی و معادشناسی به رشته تحریر درآورده اند. کتاب الله شناسی از توحید بحث می کند و امام شناسی و معاد شناسی در باب ولایت و معاد است. بحث الله شناسی یک دوره تفسیر آیه مبارکه الله نور السماوات و الارض است که تا والله بکل شی علیم ایراد شده در ضمن آن بحث هایی نیز مذاکره و تحریر شده است. کتاب الله شناسی خود یک دوره سه جلدی است . در این کتاب از مسائلی چون توحید ذاتی و اسمایی و افعالی ذات مقدس حضرت حق وکیفیت پیدایش عالم آفرینش و ربط حادث به قدیم و نزول نور وجود در مظاهر امکان و حقیقت ولایت و ربط موجودات به ذات باری تعالی و لقاء الله و وصول به ذات مقدس او به فناء و اندکاک هستی مجازی عاریه ای در وجود مطلق و هستی اصیل و حقیقی بحث شده است.
مباحث کتاب الله شناسی به تفکیک عبارتند از:
مباحث جلد اول و دوم و سوم شامل مباحث توحید ذاتی و اسمایی و افعالی و مبحث حقیقت ربط موجودات با پروردگار است
مباحث جلد اول و دوم شامل بحث «لقاء الله» و رسیدن به ذات خداوند با « فناء »
جلد دوم شامل رساله الحاقیه ای است که در ردّ قسمتی از کتاب « الاخبار الداخلیة » و اثبات صحت دعا وارد در ماه رجب نگاشته شده است
مباحث جلد سوم نویسنده با استدلال مکاتب انحرافی در مساله توحید را رد کرده است
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
دسته ای از عامه قائلند به معنی اول و جمعی از خاصه که راه تاویل را گشوده اند قائل اند به معنی دوم .دسته اول معتقدند که خدا جسم است و اشکالی ندارد که واقعیتش نور مادی باشد. و دسته دومین معتقدند که خدا ماده و مادی نیست , بنابراین نور آسمان ها و زمین که نور مادی است نمی تواند نور خدا بوده باشد. لهذا در اینجا حتما باید آیه را تاویل نمود و لفظ نور راباید به معنی منوِّر گرفت تا از این ورطه جان سالم به در برد که قول به جسمیت خدا باشد که مستلزم شرک و محدودیت و امکان اوست; و اما نور دهنده اشکال ندارد, چون خداوند خالق و موجد همه موجودات مجرده و مادیه است و خلقت او و نوربخشی او آسمان ها و زمین را به نور مادی مستلزم اشکالی نیست و معنی شایسته و معقول از آن به دست می آید. از میان مسلمانان فقط طایفه حنابله ( تابع احمد بن حنبل ) معتقد به معنای اول هستند و بر آن اصرار می ورزند. ابن تیمیه, حنبلی است و بر این قول مجدانه ایستادگی دارد و می گوید: مراد و مفهوم از آیات قران در عبارات و الفاظ مستعمله در آن, همین معانی معروف و متفاهم مادی و طبیعی و جسمی می باشد. حمل الفاظ و کلمات آن را بر غیر از این نباید جایز شمرد.
وهابیه ( تابع محمد بن عبدالوهاب ) که مذهبشان حنبلی می باشد بر این امر اصرار و ابرام دارند. حنابله می گویند: مراد از عرش و کرسی و ید و نور و استواء و نزول و مجی ء ربّ و امثال ذلک که در قرآن کریم بسیار وارد شده و استعمال گردیده است, مراد و مفاد آنها همین معانی مستعمله و متفاهمه عرفیه می باشد و به هیچ وجه من الوجوه جایز نیست اندک تصرفی و تغییری در آیات نمود و این الفاظ و کلمات را به معنای دگری وسیع تر و مجردتر حمل کرد. ابن تیمیه صریحا می گفته است: مراد از نزول خدا همین نزول مشاهد و محسوس است. و در روایات نبویه که وارد است خدا شب های جمعه نزول می کند, یعنی همین گونه پایین آمدن. وی بر فراز منبر که به خطبه خواندن مشغول بود و درباره همین معانی بحث می نمود صریحا گفت: نزول همین نزول می باشد و خداوند پایین می آید همچون پایین آمدن من! اینطور ببینید: در اینحال یک پله از آنجا که بود پایین آمد و کیفیت نزول خدا را محسوسا به مردم نشان داد.
(کتاب الله شناسی / جلد اول / صفحه 45 و 46 )
