اطلاعات بیشتر
ضد دوست داری دنیا و ضد رغبت به آن «زهد» است، و آن این است که انسان خواهان دنیا با قلبش نباشد و با جوارحش آن را ترک کند، مگر به میزان ضرورت جهت حفظ بدن. به عبارت دیگر :آن(=زهد) رو گردانی است از متاع دنیا و خوشی های آن؛ از قبیل مال ها و منصب ها و هر چیزی که با مرگ زایل می شود. به دیگر بیان:آن پشت نمودن به دنيا و روی آوری به آخرت است و یا گسستن از غیر خداوند و پیوستن به خداوند که همانا آن درجه ی بالای آن است.
پس، هر کس که از غیر خدا و حتا بهشت نیز دل کنده، جز به خداوند به چیز دیگری محبت نداشته باشد، او به صورت مطلق زاهد محسوب می شود و هر کس که از لذت های دنیوی دست شسته، از ترس آتش یا از روی طمع به نعم بهشتی، از قبیل حور و غلمان و قصر ها و میوه ها و آب ها آن را کنار بگذارد، او نیز زاهد محسوب می شود، ولی با درجه ای پایین تر از اول. و هر کسی که تنها از بعضی از لذت های دنیوی دست شسته باشد_نه همه_مثل کسی مال را می گذارد، اما جاه و مقام را طلب می کند، یا از زیادخواری می گذرد، اما به لباس های فاخر و زینت ها کشش دارد، او تحت هیچ عنوانی شایسته ی اسم زاهد نمی باشد.
برگرفته از صفحه 587 جلد اول کتاب
