اطلاعات بیشتر
حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در کتاب «عقلانیت شهود ؛ تحریر فصول الحکم قیصری» فرصت علم و علمی را مغتنم شمرده و از چند جبهه با رویکرد تحریری به ابعاد کتاب اسطوره‌ای فصوص الحکم جناب محی الدین ابن عربی پرداخته و با توجه به شروح و تعلیقات مختلف و با محوریت شرح جناب قیصری به بیان و تبیین این متن استثنایی اهتمام ورزیده است.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
ذات با چیز دیگری ترکیب نمی شود. در تعریف اصطلاحی «اسم» می گویند : «الذات مع صفة معینة». در نگاهی ابتدایی، این تعریف مشعر به نوعی ترکیب میان ذات و صفتی معین است؛ اما چون ذات الهی نامتناهی است و جا برای غیر خود نمی گذارد، امکان تحقق چیز دیگری وجود ندارد که ذات با آن ترکب شود. بنابراین ترکیب ذات الهی با هر چیز دیگر، متنفی به انتفای موضوع است. در نتیجه، اسمای الهی حقایقی بسیط اند و ذکر «صفة معینة» در تعریف اسم الهی، از باب زیادی بر حد محدود است و در مقام مفاهمه، چاره ای از کاربرد آن نیست. از باب نمونه، در تعریف قوس، از کلمه دایره استفاده می شود، و می گویند «قوس بخشی از دایره است»، حال آنکه «دایره» از ذات و ذاتیات قوس خارج است. به ذکر امر خارج از ذات در تعریف، زیادی حد بر محدود گفته می شود. اسم از جهت نشان دادن ذات الهی، عین ذات است و آینه ای برای حکایت از آن ذات دست نیافتنی است؛ اما از این جهت که تعین دارد، خارج از ذات است و تنها آینه ای است که در قاب وجود عارف شاهد، ذات الهی را نشان می دهد و چارچوبی برای تعیین بخشیدن به ذات مطلق الهی نیست. از این رو «صفة معینة» خارج از ذات است و ذکرش در تعریف اسم، از باب قصور زبان در مقام مفاهمه است.
برگرفته از صفحه 38 و 39 کتاب
