اطلاعات بیشتر
وجود انسان، از ویژگی های ظاهری و رفتاری گرفته تا درونی و عقلانی، با دیگر موجودات خاکی و افلاکی دارای وجه اشتراک متعددی است.از روزگاران کهن تا امروز، بسیاری از اندیشمندان انسان را با توجه به این اشتراکات هویت یابی کرده اند و این یعنی گنجاندن انسان در محدوده ی همان موجوداتی که مبنایی برای تعریف انسان قرار گرفته اند.این جنبه های مشترک، اگرچه قسمتی از حیات انسان هاست، اما همه ی انسان نیست و مخاطب ژرف اندیش را به این فکر فرو می برد که «به راستی،در کجای این حکم ها و تعاریف، انسان به وادی مخصوص به خود یعنی انسانیت قدم می گذارد؟»
تمام آنچه که «شروع شدن» در پی گفتن آن می باشد پرداختن به پاسخ همین سوال است.
در بخشی از متن این کتاب می خوانیم:
یکی دیگر از اصل های برقرار میان طالب و مطلوب این گونه مطرح می شود که میان آن دو ضرورتا باید سنخیت وجود داشته باشد و گرنه رابطه ای میان آنها ایجاد نخواهد شد.حس شنوایی با امواج صوتی سنخیت دارد نه با مزه ها و عطرها. همچنین هیچ انسانی انتظار ندارد عمل شنیدن را از زبان انجام بدهد چون سنخیتی میان آنها برقرار نیست.سایر حواس نیز فقط آن دسته از اطلاعات که با آن هم جنس هستند را دریافت می کنند.به عبارت دیگر هر حسی داده های هم سنخ خودش را طلب می کند.برای قوه ی عقل نیز همین رابطه برقرار است؛ علم و دانش مطلوب عقل هستند و ساختار عقل انسان به طور طبیعی فقط با معقولات ارتباط می گیرد.بدین ترتیب می گوییم قوه ی بی نهایت طلب انسان نیز ضرورتا با موجود بی نهایت نامحدود سنخیت داشته و با برقراری با آن است که در جایگاه اصلی خود به کار می رود.
برگرفته از صفحه 41 کتاب
