اطلاعات بیشتر
هدف از شرح فرازهای دعای شریف کمیل این است که جویندگان حقیقت و معرفت از آن بهره مند شده و در مقام رسیدن به کمالات انسانی و فطری برآیند و متوجه این نکته اساسی باشند که اسلام، بشر را تنها به ظواهر دعوت نفرموده؛ بلکه دعوت به ظواهر در حقیقت مقدمه ای جهت توجه به آداب عبودیت و وظایف حضور در پیشگاه الهی است تا با این توجه و رعایت کامل ،آداب به حقیقت بندگی نائل آیند.
در بخشی از کتاب می خوانیم:
«وَ أَسْتَشْفِعُ بِكَ إِلَى نَفْسِكَ. »
شفاعت برای معرفت
این بیان معنای جمله های اول دعای ابوحمزه ثمالی است که امام علیه السلام می فرماید:
«یک عَرَفْتُكَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِي عَلَيْكَ وَ دَعَوْتَنِي إِلَيْكَ، وَ لَوْ لَا أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ. » .
زیرا شفاعت در هرجا، معنای خاص خود را دارد، در اینجا نیز معنایی را می دهد که در دعا آمده؛ گویا دو جمله گذشته، اخبار از واقع امر بوده که معصوم علیه السلام در جمله های آتیه تقاضای دوام آن را فرموده و غیر معصوم،تقاضای تلبس به آن را مینماید.
برگرفته از صفحه 45 کتاب
