اطلاعات بیشتر
از جمله سؤالاتی که برای هر انسانی پدید می آید. این است که این عالم و مخلوقات آن از جمله خود انسان چگونه به وجود آمده است؟ ویژگی های عالم هستی و موجودات آن چیست؟ آیا هر موجودی می تواند خود به خود پدید آید یا حتما نیازمند خالق است؟ اگر قرار است عالم هستی خالقی داشته باشد این خالق باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟ در کتاب خداشناسی به سؤالات فوق پاسخ داده می شود.
در این کتاب با روش عقلی و با تکیه بر بدیهیات و امور یقینی ثابت می شود که در عالم هستی حقیقتی یگانه وجود دارد که واجب الوجود است و علت هستی بخش و خالق عالم امکان است. این موجود که خالق است از هر گونه نقص و عیب منزه است و اوصافی مانند کمال مطلق، علم مطلق، اراده و اختیار مطلق، قدرت مطلق، حیات مطلق، خالقیت مطلق، ربوبیت مطلق، مالکیت مطلق و الوهیت را دارا است؛ به گونه ای که این اوصاف عین یکدیگر و عین ذات واجب الوجود است و هیچ گونه ترکیب درونی و کثرت بیرونی در او راه ندارد. چنین حقیقت متعالی که خدا نام دارد، حکمت مطلق نیز دارد و انسان و عالم امکان را حکیمانه و بر اساس نظام احسن آفریده است.
سر فصل های این کتاب عبارتند از: کلیات/ وجوب امتناع و امکان/ اصل علیت /اقسام علت/ وجود بخشی علت فاعلی/ نتایج اصل علیت/ امتناع تسلسل و دور/ اثبات وجود خدا /کمال مطلق و یکتایی خداوند/ اوصاف سلبی خداوند/ اوصاف ثبوتی خداوند /اوصاف فعلی خداوند /چند نکته درباره ی مباحث خداشناسی
در بخشی از کتاب می خوانیم:
4.1نبودن رابطه زمانی، مکانی و جسمانی میان خدا و موجودات
با توجه به اینکه ثابت کردیم خداوند ،زمانی مکانی و جسمانی نیست، می توانیم نتیجه بگیریم که خداوند با هیچ موجودی رابطهٔ زمانی مکانی و روابط جسمانی ندارد. مثلاً با اینکه خداوند در هر زمان و در هر مکانی حاضر است یا به عبارت دیگر، با همه موجودات زمانی و مکانی همراه است خود دارای زمان و مکان نیست و بنا بر این نمی توان گفت در زمانی پیش از زمان عالم جسمانی موجود بوده یا هم زمان با آن ها موجود است؛ بالاتر از عالم ،جسمانی یا در کنار آن است؛ یا به بخشی از عالم جسمانی نزدیک تر و از بخشی از آن دورتر است؛ و از اجسام دیگر بزرگ تر یا سنگین تر است. خداوند از همه این اوصاف و مشابه آنها منزه است.
بنا بر این اگر گفته می شود خداوند همیشه و همه جا هست، بدین معنا نیست که زمان ها و مکان ها ظرف وجود اویند و وجود او در همه زمان ها و مکان ها پخش شده، و مثلاً بخشی از وجود او با بخشی از موجودات جسمانی همراه است و بخش دیگرش با موجودات دیگر؛ بلکه بدین معناست که وجود بسیط و تجزیه ناپذیر و بی امتداد او بر همه عوالم و موجودات احاطه دارد.
برگرفته از صفحه 202 کتاب
