اطلاعات بیشتر
بالاخره با هزار بدبختی،آمدیم داخل سالن.حالا خوب است.هزار مدل از انواع کارت های سبز و زرد و آبی داشتیم و گرنه مثل آن آدم ها،پشت درهای بسته گیر بودیم.از اولش دم خدا گرم.
عجب کلاسی دارد!بابا دادگاهی است برای خودش!!!
آدم مجرم هم که می شود،باید بین المللی باشد.
حسابی شلوغ است و همه را بعد از ورود از در،با هزار و یک دلیل و مدرک،باز از ایکس ری و شنود یاب و همه چی یاب رد می کنند و تا فیها خالدونش را می گردند.یک محفظه ی شیشه ای ضد گلوله،جایگاه شاهدان است.
این وسط،بیشتر از همه،پدر و مادر یکی از شاهدان حسابی ناله و فریاد می کنند.می گویند از سرنوشت بچه شان هیچ اطلاعی ندارند.
دادگاه،پر از آدم های رنگ و وارنگ است.از آن آدم ریشی های با چفیه گرفته تا زن های فمنیست ایرانی مقیم اروپا،از سیاه پوستان انجمن های مخالف تبیض نژادی تا یکسری بچه مدرسه ای دختر و پسر که انگار آمدند اردو و البته یکسری خانوادهایشان.از متهمین هم هنوز خبری نیست...
