اطلاعات بیشتر
نویسنده آورده است: سعی کرده ام حتی الامکان این نوشتار مستند باشد و با حقایق و وقایع تاریخی نهضت سیدالشهدا علیه السلام تضاد نداشته باشد, اما برای بیان سیر داستانی بعضا از قوه خیال هم بهره گرفتم, یا اینکه در یک مورد, ماجرایی را زودتر از زمان واقعی اش در منابع تاریخی, آوردم.در این نوشتار سخنانی را که به سالار شهیدان نسبت دادم, بر اساس مستندات, حدسیات و تخیلات و به زبان خودمانی و محاوره است. این داستان, که حاصل مطالعه و عاشورا پژوهی است روایتی با بیان و نگاه امنیتی است که درباره فرار و ریزش نیروها و نهایتا چگونه جمع شدن هفتاد و دو تن یار باوفای اباعبدالله الحسین علیه السلام از زبان یکی از یاران ایشان است که بالاخره راوی داستان دستخوش بی وفایی شده و ...
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
اصلا قرارمان در خاک عربستان نبود. حتی آرایش جنگی یا عملیاتی هم نداشتیم که کسی بخواهد فکر کند قصد عملیات یا جنگ داریم. اما در کمتر از هفت روز پس از ورود کاروان ما به مکه و استقرار در آنجا, بچه های اطلاعات, از طریق مسولان حکومتی آنجا, اخباری مبنی بر زیر نظرداشتن ما به صورت غیرطبیعی دریافت کردند.
این مشکلی نبود که بشود به همین راحتی ها از کنارش رد شد. اما انچه کار را مشکل تر می کرد, این بود که ابتکار عمل دست ما نبود. فقط باید صبر می کردیم تا ببینیم حرکت بعدی آنها چیست.
کنترل جو التهاب در کاروانی که زن و بچه و پیر در کنار نیروهای نظامی و امنیتی هستند و با هم به زیارت خانه خدا رفته اند, کار مشکلی بوده و هست; اما ان جو به خوبی کنترل شد و مردم زیارت کردند.
فقط باید منتظر می ماندیم ببینیم چه می شود. تا روز هفتم ذی الحجه هیچ اتفاق عملیاتی خاصی از طرف مقابل نیفتاد; به جز دو سه پیام محرمانه که نزدیک بود سرنوشت جنبش را عوض کند. نامه هایی از طرف اشخاصی به فرمانده ما فرستاده شده بود که نمی شد به همین راحتی از کنارش گذشت; دو نامه بود که ذهن من و امثال من را که نیروهای درجه سوم بودیم, مشغول کرده بود و جرئت هم نداشتیم درباره اش بپرسیم.
یکی از آن نامه ها از طرف نیروهای مردمی عراق بود که اوضاع انجا را برای عملیات مساعد دانسته بودند و پیشنهادشان این بود که هرچه سریع تر به آنجا برویم و مدیریت بحرانش را به دست بگیریم. این پیشنهادی نبود که بشود به سادگی از کنارش گذشت. حتی تعلل در پذیرش آن, حتی تعلل در پذیرش آن منجر به پیشامدهای ناگوارتری می شد.
یکی دیگر از آن نامه ها هم از طرف یکی از رجال سیاسی خودمان به فرمانده رسیده بود که سرتاسر مصلحت بود و شکلی دیپلماتیک داشت. نمی دانیم چرا این نامه, بیشتر از هر چیز دیگری فرمانده را به هم ریخت و ناراحتش کرد. بلافاصله , شاید فقط به فاصله یکی دو روز, همان رجل سیاسی به قصد زیارت خانه خدا, به عربستان آمد و دیدارهای مفصلی هم با همتای عربستانی خود داشت.نمی دانم در آن دیدار چه گذشت و علاقه ای هم به دانستنش ندارم! اما هرچه بود, سبب شد لحن سخن گفتن آن رجل سیاسی در دیدار با فرمانده ما تغییر کند; طوری که دل ما اطرافیان را خون کرد, چه برسد به ذل فرماندهی که چیزهایی را رصد کرده بود که می دانست بقیه در خواب هم آنها را نمی بینند.
(کتاب همه نوکرها / صفحه 11 و 12 )
