اطلاعات بیشتر
الیف شافاک در 1971 در استراسبورگ فرنسه به دنیا آمد. دوران کودکی و جوانی اش در آنکارا, مادرید, عمان,کلن, استانبول بوستون,میشیگان و آریزونا گذشت.فارغ التحصیل رشته روابط بین الملل از دانشگاه فنی خاورمیانه (آنکارا) است. دوره کارشناسی ارشد را نیز در همان دانشگاه در رشته مطالعات زنان و دوره دکتری را در رشته علوم سیاسی به پایان رساند.
اولین رمان الیف شافاک با عنوان پنهان در سال 1998 جایزه بزرگ مولانا را برایش به ارمغان آورد. پس از آن رمان آینه های شهر و محرم را به دست چاپ سپرد. رمان محرم برنده جایزه اتحادیه نویسندگان ترکیه شده است. سپس دو رمان دیگرش که هر دو پرفروش شدند به چاپ رسید: آپارتمان شپش (2002) و برزخ (2004) که در اصل به انگلیسی نوشته شده بود. وی در سال 2009 کتاب ملت عشق را به چاپ رساند و عنوان پرفروش ترین کتاب تاریخ ترکیه را به دست آورد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
شمس تبریزی گفت: « شریعت مانند چراغ است, روشنایی می بخشد. اما نباید فراموش کرد که چراغ هنگام راه رفتن در تاریک ی به کار آن می آید که جلوی پایت را ببینی. بعد از شریعت نوبت طریقت است , بعد از طریقت نوبت معرفت,بعد از معرفت هم نوبت حقیقت ! اگر جهت اساسی فراموش شود و انسان شریعت را نه وسیله که هدف بشمرد, ان چراغ دیگر چه فایده ای دارد؟»
ترس وجودم را فرا گرفت. نطق کردن درباره ضرورت فراتر رفتن از شریعت برای مرد مغروری که معتقد بود کلید شریعت را در دست دارد, عین شنا کردن در تنداب بود. آیا شمس این را می دانست؟
درست همان موقع که من دنبال بهانه ای مناسب برای بیرون بردن درویش از اتاق می گشتم, شمس ادامه داد: « می توانم قاعده ای ذکر کنم که مرامم را بهتر توضیح می دهد.»
قاضی با شک پرسید: « چه قاعده ای؟ »
شمس تبریزی صاف نشست,با صدایی رسا,طوری که انگار رساله ای را از روی کتاب می خواند , توضیح داد: « حضرت پیامبر فرموده است قرآن را از هفت بطن می توان خواند. ما این هفت را در چهار مجموع می کنیم. قاعده سوم: قرآن را می توان در چهار سطح خواند. سطح اول معنای ظاهری است. بعدی معنای باطنی است. سوم بطن بطن است. سطح چهارم چنان عمیق است که در وصف نمی گنجد.»
شمس با برقی در چشمانش به صحبت ادامه داد:« حالا آنان که صرفا به شریعت می نگرند و ماوراش را نمی بینند,معنای ظاهری را می دانند, طایفه صوفیان اما معنای باطنی را می داند. اولیای کامل بطن بطن را می دانند. سطح چهارم را اما فقط عاشقان واصل و پیغمبران می دانند.»
« یعنی تو الآن می گویی متصوفی عادی ممکن است احکام قران را بهتر از عالم شریعتی مثل من بداند, این طور است؟»
تبسیم نامحسوس بر لبان درویش نشست, اما جواب نداد.
قاضی القضات فریاد زد:« حرف دهنت را بفهم! داری از حد خودت تجاوز می کنی. کم مانده مرتکب گناه بشوی. بعدا نگویی که نگفت! »
( کتاب ملت عشق/ صفحه 83 و 84 )
